17

17.7K 578 247
                                    

"YOU don't have to do this, Riez," nahihiyang saad ko sa kaniya.

Halos gusto ko ng itago ang aking mukha dahil sa kahihiyan. Pinagtititigan kami ng mga tao sa munisipyo. May pagtataka ang pagtingin sa amin ng lahat ng empleyadong nakakasalubong namin.

"But I want to. Now, stop talking," he replied.

Napailing na lang ako bago tinakpan ang aking mukha gamit ang aking kamay. They are all looking at me with concern and also with curiosity. Nakita ko rin na may nagbubulungan sa gilid pero hindi ko na sila pinansin lalo na noong tumigil na si Riez sa harap ng elevator at hinintay itong bumukas. I just tried to hide my face away from anyone even though I know that it's useless because they already know me.

Nakahinga na lang ako nang maluwag noong bumukas 'yong elevator at wala iyong laman. Pumasok kami sa loob ng elevator bago ipinindot ni Riez ang third floor kung nasaan ang kaniyang opisina. Walang nagsalita habang nasa loob kami ng elevator at mas naging komportable ako roon. Pakiramdam ko kapag magsasalita siya ay mas lalo akong mahihiya.

Bumukas ang elevator noong narating na namin ang palapag ng opisina ni Riez. Akala ko magiging payapa na ang umaga kong ito pero agad na nangasim ang aking mukha noong bumungad ang mukha ni Jhaaja pagkabukas pa lang ng elevator.

He first looked at Riez before his eyes wandered down and he blinked as he look at me. Agad na tumaas ang kilay niya noong nakita niya ako. He dramatically gasped. Tinakpan niya pa ang kaniyang bibig noong nakita niya ako.

"Why are you in a wheelchair?" he bluntly asked me.

Agad na nag-init ang magkabilang pisngi ko pati na ang aking batok dahil sa tanong niya. That's just a simple question but damn him.

"She can't walk," Riez replied honestly.

Tumaas ang kilay ni Jhaaja. "Why? Naaksidente ka ba? Nahulog sa hagdan? Wala ka namang cast. Wala ka ring bandage sa paa."

"Just shut up, Jhaaja," nagngingitngit na saad ko sa kaniya.

Noong una hindi niya pa na-gets pero mayamaya ay nawala ang pagkakakunot ng kaniyang noo at malakas siyang humalakhak at napahawak pa sa kaniyang tiyan. Mariin akong pumikit dahil sa kahihiyan.

Riez railed me pretty hard for two nights straight. After the scene with his mother, that night, he drained me after. I thought he was already done. We did it for how many hours and I even passed out however when I woke up, he let me eat, which I was thankful for, and just ravished me again and again and again.

I didn't even know that a day had already passed. I wasn't oriented of the time not until I woke up before him and I looked at my phone. Doon ko lang nalaman na hindi kami pumasok kahapon. Kaya noong nagising ako kanina, desidido akong pumasok ngayon kahit na ang sakit-sakit ng katawan ko at puyat na puyat ako. Ang kaso, hindi ko naman inaasahan na ganito ang mangyayari sa akin.

When I tried to climb down out of the bed and walk towards the bathroom to take a shower, my knees trembled and I just fell on the floor, just like a foundation crumbling on the ground. The noise of me falling on the floor woke up Riez and that's when he noticed that I was slumped on the floor. I tried to stand up again but I was just humiliated when I fell down the floor. At dahil doon, ito nga at naka-wheelchair na ako. Ni hindi ko alam kung saan nakuha ni Riez itong wheelchair pero hindi na ako nagtanong.

Iniwan namin si Jhaaja na tumatawa sa harap ng elevator. Riez pushed my wheelchair towards my table. He gently pushed my wheelchair so that I was comfortable facing my table and I could immediately access any files I wanted to reach. Habang ginagawa niya ang mga bagay na iyon ay pinapakiramdaman ko lang siya. This feels good but weird. This side of Riez is weird and I'm not used to it, but it feels good to be cared for.

Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Mar 31 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

The Mayor's ParagonTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon