Mafyanın Karısı

21

&

Gözlerimi araladığımda sıcak bir ortamda bulunduğumu hissetmiştim acaba ölmüş müydüm, hayır, ben Karan Borabey ölmemiş büyine bir şekilde hayata tutunmuştum. Gözlerimi iyice açtığımda yatakta doğruldum sağ tarafımdan yediğim, derin olmayan fakat aşırı kan kaybetmeme sebep olan yara, içimi burkmuştu oda da ellili yaşlarının sonunda bir kadın ve beşikte uyuyan bir bebek duruyordu kadın bebeğe ninni söylüyordu işin garip yanı sesi bana tanıdık geliyordu, bir diğer gariplik ise bu ninni annemin beni uyutmak için söylediği ninniydi, dizelerinde;

Gözleri zeytin bebeğim saçları kara bebeğim uyu artık yum gözünü...

Diyordu bir an çocukluğuma dönmüş gibi hissettim kadın ninnisini bitirdiğinde yatakta çoktan oturmuş bir pozisyona geçmiştim kadın benim uyandığımı fark ettiğinde kelimenin tam anlamıyla boynuma atlamıştı.

-Karan oğlum.

Anneannem. Yerimden doğrulmaya çalışıp bana gelen kadına sıkıca sarıldım anneannemi annemin ölümünden sonra hiç görmemiş bir kere olsun onunla konuşamamıştım demek ki bir klübeye taşınmıştı.

-Anneanne öldüğünü sanıyordum.

Sesim hem yorgunluğumun hem de şaşkınlığın verdiği hisle oldukça soğuk çıkmıştı.

-Ölmedim oğlum, ben ölmedim ama anan dayanamadı değil mi ?
-Dayanamadı, anneanne.

Dedim aklıma Miray gelmişti neredeydi, neredelerdi belki de o Arman iti yeniden bulmuştu ikisini de düşüncesi bile delirtiyordu beni.

-Karım, benim karımı bulmam lazım anneanne.
-O kız karınmıydı ?

Miray burdamıydı o buradaysa bu bebekte benim kızım dı, Miray neredeydi ?

-Ben Narin' im sandım oda öldü dimi ananla bir, hoş ölmese bile bu yaşça bebe doğuracak değil.

Dediğiyle beşikteki bebeğin bizim bebeğimiz olduğunu iyice teczillemiştim.

-Hayır anneanne Harmony yaşıyor.
-Narin onun adı.
-Bebek, bizim bebeğimiz öyle değil mi ?
-Evet sizin bebeniz garında dışarda ünliyemde gelem.

Anneannem kapıdan dışarı çıkarken bende yaramı tuta tuta bebeğimizin beşiğine doğru bir kaç adım attım ağrımı görmezden gelerek küçücük bedenini tahta beşikten kurtararak kucağıma aldım uyuyordu, mis gibi kokuyordu onu koklarken refleks olarak parmağımı tutmuştu bu tutuş yüzümde acı bir tebessüme sebep olmuştu.

-Bebeğim seni böyle karşılamayı beklemiyorduk ama yine de hayatımıza hoşgeldin.

Fısıltılarımın arasında acıyla gülümserken,

-Hoşbulduk babası.

Diyen sesi işittim. Kafamı çevirdiğimde bana göz yaşları içinde gülen Miray' ı gördüm ona milyon kere özür borçluydum fakat biliyordum ki ne kadar özür de dilesem bu yaptığım asla affedilmez şeylerdi.

-Harmony' i aradım bizi almaya geliyor, merak etme tek değil Ahemt ve diğer korumalarla birlikte.

Kafamı salladım ve Miray' ın yanımıza gelip diz çöküşünü izledim gelip bize arkamızdan sarılmıştı buydu işte hayat hep bir oyun oynuyordu bize ama biz bu oyunları bir şekilde kazanıp kendimizi sarma sarılı buluyorduk, bu günde bunun kanıtıydı o Karan Borabey' im karısıydı her şeyden önemlisi o zeki bir kadındı aklını kullandı ve bir şekilde kaçtı sonra kader onu anneannemin karşısına çıkardı ne yaşadığını bilmiyordum ama şuan burdaydık ve hepimiz sapa sağlamdık.

&

Dışarıdan gelen sevinç naralarını duyduğumuzda üçümüzde koşar adımlarla kapıdan çıktık.

-Abii.

Gelen Harmony idi korkudan beti benzi atmıştı resmen.

-Harmony güzelim.
-Abi.

Harmony koşarak abisine kısmi bir şekilde sarıldı kucağındaki bebeği gözü gördüğünde ise dikkatlice kendi kucağına aldı.

-Sen ne kadar güzel bir bebeksin öyle vallaha abi yenge sizinle gurur duyuyorum.
-Allah iyiliğini versin Harmony şu durumda bile bizi güldürebiliyorsun ya ne diyeyim ben sana.
-Bir şey demek zorunda değilsin yenge hatta bana kızada bilirsin polislerimi kapıdan çekmemeliydim.
-Senin suçun değil güzelim.

Karan kardeşinin yüzünü avuçlarının arasına alıp yanaklarını öptü.

-Hadi Borabey ailesi toplanın gidiyoruz.

Karan' ın sözleriyle anneannesi üzülmüştü.

-Anneanne sende gelmek istermisin ?
-Oğlum ben burayı bırakamam siz gidin ben daha sonra gelirim.
-Pekala ısrar yok her zaman bekleriz.

Farya hanıma teşekkür edip elini öperek veda ettikten sonra Ahmet' in açtığı araba kapısından içeri kucağımda kızımla yerleştim Harmony' de yan koltuğuma oturmuştu, yol boyunca tek problemimiz kucağımızdaki miniğe isim düşünmek olacak gibi görünüyordu.

-Bence annemin adını koymalıyız,
-Harmony kaç kere diyeceğim hayır.
-Ama abi bence annemin adı gayet güzel,
-Ben annemin adı kötü demiyorum ama olmaz,
-Neden, yenge abime bir şey söyle,
-Harmony abinin haklılık payı var,
-Ahmet sen bir şey söyle.
-Vallaha ben bi kızım olsa adını Rüya koyardım.

Ahmet dikiz aynasından bakışlarını Harmony' e sabitlediğinde bir süre sonra Karan fark etmesin diye boğazımı temizledim ben öyle yapınca Ahmet önüne dönmüş ve tekrardan susarak ortamdaki muhabbet akışını takip etmişti, öte yandan herkes kendi kafasındaki fikirleri bir bir söylüyordu herkesten ayrı ses çıkıyordu çok sıkılmıştım, benim aklımda daha değişik bir isim vardı.

-Karan.

Dedim, Karan hafifçe başını çevirmiş omuzunun ğstünden bize bakmıştı.

-Efendim canım.
-Kızımızın adını Ayliz koyalım mı ?

Karan cevap vereceği sırada sevinçle Harmony ortaya atıldı.

-Ayliz Borabey, yengecim harika bir isim, soy adımıza da cuk oturuyor, ben okeyim siz ne dersiniz ?
-Sormana gerek yok hayatım koyduk bile evimize gidelim güzelce toparlanalım ardından hastaneye gidelim kızımızın doğum kağıtlarını verelim kızımız nüfusa girsin, kimliğini alalım.

Karar vermiştik fakat Farya hanımın evlerinde misafirken 'Adı Narin olsun' demesi üzerine onun da gönlü olsun diye, Ayliz Narin Borabey olarak güncellemiştik ismini, yaklaşık üç saat sonra kızımız resmiyette nüfusa Ayliz Narin Borabey olarak geçmişti.

&

Hayat elinde sonunda bir şekilde gülüyordu insanın yüzüne belki acı dolu bir gülümseme belkide sinirde beliren histerik bir gülümseme, ama gülüyorduk sonunda, bazı insanlar ölen birine bile gülebilirdi, hayat bir kumardı oynamasını bilene muhteşem, bilmeyene zehirdi oda öyle sağlıyordu adaletini Karan ve Miray' da kumar oynamıştı hemde bir değil iki kere birincisinde kaybetmişlerdi tecrübe kazanıp tekrar denemişlerdi bu sefer kazanmışlardı zorlu yollar aşıp bebeklerine kavuşmuşlardı hayat Borabeylerden birini alıp birini vermişti Miray annesi dahil ailesinden hiç kimse ile konuşmuyordu kuzenleri hariç kuzenleri Ayliz' i görmek için farklı farklı şehirlerden gelmişlerdi Karan' ın geri kalan aile üyeleri, dedesi, babaannesi, yengeleri ve kuzenleri onlarda Ayliz' i ziyarete gelip gitmişlerdi herkes mutluydu onlar için hayat daha yeni başlıyordu.