[Unicode]
အပိုင်း ၄၁၃ အလွန်နူးညံ့သိမ်မွေ့ပါသော
"ဘုရင့်အမိန့်တော်အရ ယွီဟိုင်နဲ့ရှောင်ချောင်းတို့သားအဖက မြို့တော်ကိုဝင်ပြီး ဘုရင်မင်းမြတ်နဲ့ တွေ့ဆုံခွင့်ရတယ်!"
စူးရန်က ခြေကိုမြဲမြဲရပ်ကာ အလွန်အားမာန်ပါပြီး ရွှင်ပျနေတဲ့ ပုံသဏ္ဍာန် ရှိလို့နေသည်။ သူ့ပုံစံက သာမန်လူတွေအထက်မှာရှိတဲ့ ပြည်နှင်ဒဏ်ဘေးခံရတဲ့ မသေမျိုးတစ်ယောက်လို ဖြစ်နေသည်။
"သာမန်အရပ်သူဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်မျိုးမ ဒီအမိန့်ကိုလက်ခံပါတယ်... ဘုရင်မင်းမြတ်က ကျေးဇူးကြီးလှပါတယ်!"
ယွီဟိုင်က တော်ဝင်အမိန့်ကို အခုမှ ပထမဆုံးလက်ခံရရှိဖူးတာမို့ အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားပြီး မတ်တပ်တောင် မရပ်နိုင်ဘဲ မြေပေါ်ကို ခွေလဲကျလုမတတ်ပင်။ ရှောင်ချောင်းက သူ့ကို ကူတွဲပေးလိုက်တော့မှ ဘုရင့်အမိန့်ပြန်တမ်းကို တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ ကိုင်နိုင်တော့သည်။
စူးရန်ဘေးမှာ ပြုံးပြီးရပ်နေတဲ့ ကျူးကျွင်းယန်ကို ရှောင်ချောင်းက ကြည့်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးမှာ ကိုယ်ပိုင်ထူးခြားတဲ့ သွင်ပြင်လက္ခဏာတွေ ရှိကြသည်။ ရုပ်ရည်အရ ပြောရမယ်ဆို တစ်ယောက်က အလွန်အမင်းကိုဆွဲဆောင်မှုရှိပြီး တစ်ယောက်က အလွန်အပြစ်ကင်းစင်ကြယ်တဲ့ ရုပ်ရည်မျိုးရှိသည်။ ကျန်တစ်ယောက်က နွေးထွေးတဲ့ ပုံသဏ္ဍာန်ရှိနေချိန် တခြားတစ်ယောက်က အေးစက်တဲ့ အယောင်အဝါတွေကို ထုတ်လွှတ်နေသည်။ ဒါပေမဲ့ နှစ်ယောက်လုံးကတော့ မျက်စိအေးစေမယ့် အလွန့်အလွန်ကို ချောမောလှပတဲ့အမျိူးသားတွေပင်။
ရှောင်ချောင်းရဲ့အကြည့်ကို သတိထားမိတော့ ကျူးကျွင်းယန်ရဲ့ အေးစက်စက်မျက်နှာပေါ်မှာ နှစ်သိမ့်မှုပေးတဲ့ အပြုံးလေးတစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာသည်။ ပြီးနောက် သူက သူမကို ဒါက ကောင်းမွန်တဲ့ကိစ္စပါ ဆိုတဲ့သဘောနဲ့ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ သူပြုံးလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ နွေဦးလေပြေကလေး ငါးကီလိုမီတာလောက် တိုက်ခတ်သွားသလို သူ့ရဲ့ဆွဲ ဆောင်မှုအောက်မှာ တောင့်မခံမနိုင်ဘဲ ရှောင်ချောင်းက မျက်တောင်မခတ်တမ်း ဖြစ်နေရသည်။
