Kiedy usta twoje: Zdradzony

19. Przeszłość zawsze nas dogania

10 kwietnia, obecnie

Ira obudził się po niezbyt regenerującym śnie wypełnionym koszmarami. Nie pamiętał ich zbyt dokładnie, ale czuł się po nich poddenerwowany. Jakby lont już się tlił, a wybuch, był tylko kwestią czasu.

Usiadł na łóżku i zerknął w stronę kuchni, bo usłyszał, że ktoś otworzył lodówkę. Czekał chwilę, ale ten ktoś chyba przepadł między półkami. Wstał więc i poszedł sprawdzić, kto czuł się tu jak u siebie. Wychodząc zza wysokiego regału oddzielającego przestrzeń sypialni od salonu, dostrzegł Hakiego siedzącego na narożniku i uśmiechającego się do telefonu.

„Tatusiu, patrz! Już umiem jeździć!”

Ira usłyszał dziecięcy głosik wydobywający się z głośnika telefonu.

Haki wyłączył, to co oglądał lub rozłączył się, jeśli to była wideo rozmowa.

— Nieładnie tak bez pożegnania — burknął Ira, kierując się do aneksu kuchennego.

Viper zatrzasnął drzwi lodówki. W ustach miał kiełbaskę.

— Tego się nie je na surowo — warknął Ira i przecisnął się obok. Chciał się napić wody. Otworzył szafkę, w której trzymał zgrzewkę swojej ulubionej mineralizowanej źródlanki, inna mu nie smakowała, i warknął wściekle: — Gdzie moja woda?

— Chciało nam się pić, to się poczęstowaliśmy, a były tylko dwie — wyjaśnił Viper, wyjąwszy kiełbaskę z ust. — Mam ją ugotować czy usmażyć?

Ira sapnął.
— Masz wypierdalać do sklepu i kupić wodę — powiedział niezbyt głośno.

Viper zrobił wielgachne oczy.
— Ty przeklinasz? — zdziwił się.

— I to jeszcze jak! — rzucił Haki. — Chociaż miał okres w życiu, w którym się powstrzymał. Widać zmienił zdanie.

Ira wskazał drzwi.
— Po wodę. Ale już!

Viper wrzucił kiełbaskę do lodówki i, mamrocząc coś pod nosem, wyszedł.

— A ty nie masz swojego domu? — Ira zwrócił się Hakiego.

— Mam, ale tak się składa, że tak jak twój, jest na innym kontynencie. — Wstał i podszedł, chowając telefon do kieszeni. Zatrzymał się przed Irą i z uśmieszkiem na twarzy przyglądał mu się.

— Nie gap się tak na mnie.

— To się ubierz, chyba że coś chcesz, ale to musimy się pospieszyć, bo twój sługus może zaraz wrócić.

— Chyba cię pogrzało — oburzył się Ira. Co to w ogóle miały być za insynuacje? Przyjaźnili się, i to tyle. Haki miał mu dotrzymywać towarzystwa, sam tak powiedział, gdy rozmawiali po wizycie Bjørna, z której tamten wyszedł na tarczy. Ira był z siebie wtedy dumny, chociaż nie chciał tego okazywać. Ograł Bjørna w jego własnej grze.

Zdawszy sobie sprawę, że już wiedział, kim był, podparł się na blacie. Było mu słabo.

— W porządku? — Haki dopadł do niego.

— Po co przyjechałeś?

— Powiedziałem ci wczoraj. Z powodu twojego ojca.

Ira oparł czoło na dłoni.
— Nie interesują mnie jego sprawy — sapnął, czując, jak wspomnienia napływają niepowstrzymaną falą przyboju. Teraźniejszość i przeszłość mieszały się, ściągając go w wir wspomnień. Widział siebie na ulicy z pięciodolarowym banknotem w dłoni, który dostał za to, że kopnął w twarz jakiegoś biedaka. Na klepisku za stajniami z dłońmi ociekającymi krwią pobitych meksykańskich chłopców. Na ringu z zaciśniętymi pięściami bez taśm naprzeciwko Carlosa. Na wybiegu i potem w samochodzie w szaleńczym rajdzie ucieczki i w końcu w pokoju z Sarą i później z Bjørnem, Hallvorem i Hakim.