A Soul's Metamorphosis (Metamorphosis Series 1)

Chapter 13

Dear My Lovely Readers,

(Charr! Mala-MMK lang ang peg?! Pfft! Haha!😂) By the way and first of all and not the last, thank you sa mga nagbabasa nito💕 it really surprised me a lot dahil hindi ko expected na 13 chaps pa lang ay nasa 400 plus reads na ito and nag-number 10 siya sa fantasy noong February 11, 2023 and #5 sa reincarnation noong February 16, 2023 kaya sobrang nakakatuwa talaga... 😄 Dahil gaya ng iba, wala naman po akong pake kung wala nitong magbasa sapagkat libangan ko lamang po ito pag wala akong magawa...🙃

Salamat din sa lahat ng mga nag-aadd nitong story ko at ng iba ko pang story sa kanilang mga reading list... Hindi ko na kayo iisa-isahin pa. Basta alam niyo na kung sino kayo😊

Salamat din sa lahat ng nagvo-vote nitong story... I am really overwhelmed...😘

Kahit na feeling ko mukhang puchu-puchu ang story ko, still thank you so much for the patience for reading this and thank you too if ever you're enjoying it... Pati na din sa mga walang sawang naghihintay ng update ko kahit matagal, sobrang salamat...😉

The prescence of whoever you are my dear readers, silent or not is so much appreciated...💕💕

Lovelotz 💕😘

eternity_poetess

**********************************

"Ihahatid na kita sa magiging classroom mo. Hindi mo pa naman kabisado ang academy. Baka maligaw ka pa at ma-late." Kuya Dave suggest na nakapagpalingon sa akin sa direksiyon niya.

Magkaharap kasi kaming naka-upo ngayon dito sa loob ng karwahe na pagmamay-ari nila.

And it is already Monday, kaya tinatahak na namin ang daan papunta ng Academy.

Kung sabagay, may tama siya... Lalo na't hindi ako si Sophia...

Base kasi sa pagkaka-alam ko ay alam na ni Sophia ang pasikot-sikot dito at dahil nga sa wala akong memorya niya ay kailangan kong magsimula sa una.

"Okie po." Nakangiting sagot ko sa kanya na ikinangiti din nito.

Ibinalik ko na ulit ang tingin sa labas ng maliit na bintana ng karwahe pagkatapos ng maiksing pag-uusap namin na iyon.

Speaking of Sophia..... Gaya pa rin ng dati.... Palagi pa rin akong napupunta sa totoo kong mundo, still..... Tulog pa rin siya sa tuwing andoon ako at patuloy pa ring buhay ang katawan ko doon.....

Wala rin akong napapansin na dumadalaw sa akin kahit isa. How sad of my life is..... Hayst!

Then, wala pa rin kaming balita tungkol sa sitwasiyon naming dalawa kaya.... We are still patiently and hopefully waiting for the good news soon, na sana ay malapit na....

At yung kagabi naman, pagkatapos ng hugot words ng Duke ay tahimik ng kumain ang lahat at wala ng nagtangka pang magsalita maliban sa Duke na patuloy na tumatawa ng mahina at ngumingisi sa amin.

Gusto ko na nga sanang sumingit kagabi sa kaligayahan ng Duke kaya lang.... Mas gusto ko palang manahimik na lang muna kesa sa alamin pa kung ano ang ikinatutuwa ng Duke... Kahit na nakaka-curious sobra dahil pati ako kasama sa binibigyan niya ng kanyang misteryosong ngisi — ay! ngiti pala... Mukha kasing ngisi eh...