The Way To Protect The Female Lead's Older Brother - Roxana NOVEL ÇEVİRİ

3

Sadece bir erkek kardeşim yoktu.

Meğer bu dünya çok eşliliğe izin verilen bir dünyaymış.

Babamın 10dan fazla karısı ve bu nedenle de bol bol çocuğu vardı.

Tabii aralarından sadece bir tanesiyle tamamen aynı kanı yaşıyordum; Öz kardeşim Achille.

"Roxana, benim sevimli küçük kardeşim. Abin seni koruyacak."

Anneme benzeyen altın saçlarım ve babamdan aldığım kırmızı gözlerim ile benden oldukça farklıydı.Kendisi tepeden tırnağa annemin kopyasıydı.

Acımasız Agrece'lerin aksine tatlı ve merhametliydi, tıpkı yavru bir köpek gibiydi.
Böyle bir ailede doğup büyüyen birisi gibi değildi, Yumuşak ve neşeli birisiydi.

Onu ilk gördüğümde, beşikteyken fazlasıyla garip bir ses çıkarırken yakalanmıştım ve o buna tatlıca kıkırdamıştı, hala o sesi hatırlayabiliyorum açıkçası.

Ama aslında benden çok daha masum ve çocukça olan birisinin benimle ilgilenip beni bir bebekmişim gibi düşünmesi komiğime gitmiyor değil.

Achille sayesinde bu lanet ailede tek başıma uyum sağlayıp yaşadım.

Ailemin adı Agrece.Ve bu ailenin tarzı, gelenekleri oldukça...sıradışı.

Kısaca anlatmam gerekiyorsa Agrece yeraltı dünyasının hakimidir.Suçların yasal olduğu tek ailedir.

hırsızlık, dolandırıcılık, uyuşturucu, zehirler, işkenceler ve cinayetler işliyorlar yani.(Bundan çok daha fazlası.)

Bu Agrece'nin göze çarpan bir klan olma sebeplerindendi.

Agrece'nin aslında bir mafya tarikatı olmamasına hayrete düştüm. Ama beni en çok hayretler içerisinde bırakan şey Agrece'de doğan tüm çocukların bu iğrenç gelenek görenekleri takip etmek zorunda oluşuydu.

Şimdiye kadar Agrece bu şekilde devam etti ve gerçek bir Agriche olabilmemiz için de çok küçükken eğitim almaya başladık.

Ancak Kore'de sıradan bir insan olarak yaşayan benim böyle bir aile tarzını kolayca kabullenmem mümkün değildi. Ne kadar hızlı ayak uyduran bir insan olsam bile, bu bir istisnaydı.

Burada öğretilen şeyler silahlarla, zehirlerle ve uyuşturucularla nasıl başa çıkılacağı, gizlilik teknikleri, insanların hayati noktaları ve daha birçok iğrenç şeylerdi.

Sadece ezberleyerek çalışsam sorun olmazdı ama fiziksel olarak pek yetenekli değildim.

"Hiçbir işe yarar özelliğin yok."

Babam dediğim adam bana böyle söyledi.

O zamanlar sekiz yaşındaydım ve bu adamın yüzünü o kadar çok kez görmüştüm. Bizden pek hoşlandığını söyleyemem.

Babam Lante Agrece, çocuklarıyla pek ilgilenmezdi. Bu arada eşleri ve çocukları çoğaldı, yani artık fazlasıyla kalabalığız ve herkese eşit ilgi göstermeye çalışmak hem yorucu hemde nedensiz olurdu.

"Eğer bir yeteneğimi keşfedersem, geliştirmeye çalışacağım babacığım."

Bana bir köpekmişim gibi bakan bakışlar karşısında kendimi kötü hissettim. Sanki kızı değilmişim de bir objeymişim gibi bakıyordu.

Ah cidden ne sıkıcı ama, ne zaman bu aile için çalışacağımı belirttim ki?

Hoşnutsuzluğumu her zaman belirtmek istedim ama annem ve Achille beni tuttular. Bende birşey diyemedim.