Professor, I Can Take Care Of Myself [COMPLETE]

CHAPTER 22 - Grave

As soon as I woke up, I'm still laying on the soft cloudy mattress. I opened my eyes and a white blurry ceiling immediately showed right in front of me.

Ughh, my head is still throbbing like a fast heartbeat.

I can also hear murmurs around this room, I know them instantly when I heard their voices.

Nag-panggap muna akong natutulog habang nag-sarado ang pinto. Anong oras na kaya? I need to go to school since proclamation na ng scores sa midterms exam.

I need to see my ranking. I want to see it. There's a lot of announcements also, like a lot. Kailangan kong malaman kung ako ba ang napiling representative na kakanta.

Nang marinig ko ang ugong na upuan na tumabi sa akin. Unti-unti kong minulat ang aking mga mata, nag-kukunwari na kakagising ko lamang.

Dumaing ako ng mahina at hinawakan ang ulo, shit, ang sakit pa rin pala.

"Compose yourself so you can get out of my house." Agang-aga, ayun agad ang maririnig ko. "Your caretaker is already in the living room, ready to take you to her home."

Lumunok muna ako at sinubukang tumayo. Nang saktong maramdaman ng mga paa ko ang sahig ay pamuntikan na akong tumumba, mabuti na laang at nandiyan si ate.

Sinalo ako ng kapatid ko habang ang mga mata ko'y naka-pikit, tatanggapin na sana ang tadhana ko.

"Be careful next time." Tinulungan niya akong iupo sa kama. "Don't go to school today."

"I n-need to g-go po..." Nauutal kong tugon. "I want to see my rankings."

"No you're still— it's your choice, go wherever and whenever you want, I don't care." Para naman akong nalungkot, kala ko naman may pakeilam na siya.

"Saan po ito? Baka patayin po ako bigla ni dad eh..." Natatakot kong sambit sa kanya, kinuyom niya ang kanyang mga kamay pero binitiwan niya lang rin sa huli.

"This is my house, my parents are not here." Haha, my parents daw, hindi na talaga ako belong.

"I can't stand, pwede niyo po ba akong tulungang maglakad?" Pag-kukunwari kong arte, kaya ko naman talaga pero gusto ko lang maramdaman na may natitira pa siyang pake sa akin.

Laking gulat ko na lamang na bigla itong umirap at tumalikod. She kneeled right in-front of me, insisting me to piggy-ride her back.

"Hop on, malaki yung bahay na 'to. Mapapagod ka lang." Tila parang may lalabas na luha sa aking mga mata habang tinitingnan ko lamang ang kapatid ko.

My feet are shaking while I'm trying to hop on her back, she held my legs to prevent myself from falling. She then slowly stood up and walked towards the door and opened it.

Pinigilan ko talaga ang sarili kong umiyak, this is very rare. Baka siguro ma-mamatay na ako bukas kaya binigay na ni Lord ang masulit na araw na ito.

Nakahawak lamang ako sa balikat niya dahil nahihiya akong yakapin ang kanyang neek. Baka kasi biglang itumba ako.

Pero nang makaramdam ako ng bigla akong mahuhulog ay walang pasintabi na yinakap ko siya for support. Naramdaman ko ang biglaan niyang pagtigil at paninigas pero nagpa-tuloy pa rin siya sa paglalakad.

God, I'm very happy.

I smiled at lalong hinigpitan ang yakap sa kanya. Kahit ako'y nag-papanggap lamang ay first time kong maramdaman ang saya na kasama si ate.

Gosh, this scenery feels so familliar.

Alam kong nag-titiis lang siya sa mga aksyon na ginagawa ko ngayon. Nararamdaman ko na rin na naiinis na siya pero wala siyang magagawa dahil buhat niya ako ngayon.