Twisted Fate by Love

FINAL CHAPTER.

Tatlong taon na ang nakakalipas simula ng ikasal si Win kay Vrix. Yes, wala akong balita sa kung ano man ang nangyayari. Masyadong masakit para alamin ko, masasaktan lang ako. Marupok eh.

"Mommy pwede bang lumayo muna ako dito sa Casa Hesteria?" saad ko kay Mommy habang naka-upo ako sa tabi nito. Kami lang ni Mommy ang tao sa bahay dahil abala na naman si Kuya sa trabaho nito, mukhang nagpapakalunod ito. Si Daddy naman inaayos niya ang ibang papeles ng kompanya namin para ipatayo ang bagong branch nito.

"Shia malapit na ang kasal ni Win, sa susunod na araw na ito," I gave Mommy a conserving smile. Sana nga hindi na lang ako dito bumalik sa Casa Hesteria kung ito lang pala ang bubungad sa akin.

Sakit ang bumungad sa akin dito.

"I can't watch Win walk on the aisle while Vrix is waiting on her at the altar. Mommy masakit po," parang bata akong nagsusumbong kay Mommy habang umiiyak, palagi na lang ba talaga akong iiyak. Bakit ganito?

Mommy ako dapat ang inaantay ni Vrix sa altar.

Mommy ako dapat ang susuotan ni Vrix ng singsing.

Mommy ako dapat ang sasabihan ni Vrix ng wedding vow.

Mommy ako dapat ang papakasalan ni Vrix.

Sana ganiyan lang kadali na sabihin ang laman ng utak ko pero hindi eh.

Kahit saang angulo maling-mali.

Bakit ko nga ba papakasalan ang kapatid ko?

Bakit ko nga ba mamahalin ang kapatid ko ng sobra?

Bakit ko nga ba papangarapin ang kapatid ko na makasama habang buhay?

My thoughts is killing me multiple times. I am dying slowly in each day that I am seeing Win and Vrix.

"Shhhhh don't cry love," kinulong ako ni Mommy sa mga bisig niya habang hinihimas nito ang likuran ko.

"Yes, you can escape on this place. Promise me one thing, bumalik ka rito ng buo," I smiled at her before kissing her cheeks.

"I love you Mommy."

Masyadong naging mabilis ang tatlong taon, hindi ko na nga halos namalayan ang pagtakbo ng bawat oras.

It's been three years since I left Casa Hesteria.

Kahit na malayo ako sa pamilya ko pinanatili ko ang kumunikasyon ko sa kanila.

Ngayon masasabi ko sa sarili ko na boung-buo na ako. Binuo ni Rayleigh.

"Good morning Milady," isang matamis na ngiti ang sinalubong nito sa akin ni Rayleigh bago ako hinalikan sa labi ng marahan. A swift, soft kiss.

"Good morning love," I genuinely smiled on him before pulling him closer on me, I wrapped my hands around him while listening on his chaotic heartbeat.

"Shia, handa ka na ba sa pagbabalik natin sa Casa Hesteria," hinalikan ni Rayleigh ang buhok ko bago niya ako pinaharap sa kanya.

He cupped my face. "I love you," muling dumampi ang labi nito sa noo ko.

It's been two years since I committed myself to this young man.

As what he had promised on me, he taught my heart to love him. Yes, it took a long time before I fell inlove with him. Process was too long yet worthy.

Masaya na ako sa kung anong meron ako ngayon.

Masaya na ako sa piling ni Rayleigh.

Yes, we haven't fight from the very beginning, lahat ng gusto ko ay sinusunod nito. Alam ko naman ang limitasyon ko sa bawat pabor ko kay Rayleigh. We're in peace.