ထူးျမတ္ကထြဋ္ေခါင္လက္ထဲကေန႐ုန္းထြက္လိုက္သည္။
“ငါဒီမွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး"
“အဲဒါဆိုေထာင္ထဲမွာေနမလား။လူသတ္သမားအျဖစ္နဲ႔"
“မင္းအိမ္မွာေနရတာကလည္းေထာင္ပါဘဲကြာ"
“မတူဘူးေလ…ဒီမွာကခင္ဗ်ားေနခ်င္သလိုေနလို႔ရတယ္"
“ဒါေပမဲ့ငါမေနခ်င္ဘူး။အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။ညီမေလးကိုစိတ္မခ်ဘူး"
“ညီမေလးကဘာပူစရာရွိလို႔တုန္း။အတူေနတဲ့အေဒၚႀကီးေတြရွိတာပဲ"
“မင္းဘယ္သူေျပာလဲ"
“ခင္ဗ်ားညီမနဲ႔ေတြ႕ၿပီးၿပီ။ခင္ဗ်ားကိုက်ဳပ္ေခၚထားမယ္လို႔ေျပာလိုက္ၿပီးသား။ခင္ဗ်ားကိုသူစိတ္ပူမွာမဟုတ္ဘူး။ခင္ဗ်ားလည္းသူ႔ကိုစိတ္ပူမေနနဲ႔"
“ဒါေပမဲ့ငါအိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ကြာ"
“က်ဳပ္စကားနားေထာင္ရင္ျပန္လို႔ရတယ္"
“ဘာစကားလဲ"
“က်ဳပ္ရဲ႕သက္ေတာ္ေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ကိုထည့္
ေပးလိုက္မယ္။ဘယ္သြားသြားသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပါမွသြားရမယ္။ခင္ဗ်ားဘာလုပ္လုပ္က်ဳပ္ကိုအသိေပးရမယ္"
“ငါအသိမေပးလည္းမင္းေကာင္ေတြကသတင္းပို႔မွာပဲမဟုတ္လား"
“အဟင္း…ထားလိုက္ပါေတာ့"
“အင္း…"
အိမ္ျပန္ခြင့္ရမယ္ဆိုလို႔ထူးျမတ္စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး
ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။တစ္ေရးႏိုးလာေတာ့ဆရာဝန္ေကာင္ကသူ႔ကိုဖက္ထားျပန္သည္။
“ဖယ္စမ္းကြာ"
“ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ"
“မင္းဘာလို႔ဖက္ထားလဲ"
“က်ဳပ္ဖက္ေတာ့ခင္ဗ်ားမေႏြးဘူးလား"
“ေႏြးဖို႔မလိုဘူးကြ။ေႏြရာသီႀကီးကို"
“သိတယ္ေလ။အဲဒါေၾကာင့္မို႔အဲကြန္းဖြင့္ထား
ေပးတယ္"
“မင္းကိုယ့္ဟာကိုယ္အိပ္လို႔မရဘူးလား"
“ခင္ဗ်ားေကာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးအိပ္လို႔မရဘူးလား”
“ရတယ္။မင္းသာငါ့ကိုဖက္မထားနဲ႔"
YOU ARE READING
My Guiding Star ,လမ္းျပၾကယ္...(လမ်းပြကြယ်)(Completed)
General Fiction*ဒီကစၿပီးေရွ႕ကိုဆို××××သူ႔ရဲ႕လိုအင္ရွိတာေတြ××××သိေအာင္ႀကိဳးစားရင္းေလ××××ကိုယ္ျဖည့္စြမ္းမယ္*
