𝐀𝐦𝐛𝐢𝐯𝐚𝐥𝐞𝐧𝐬𝐢 | 𝐏𝐉𝐌 ᵗᵉˣᵗᶦⁿᵍ

'𝟼

harin.chng ile sohbetin başlangıcı
(Instagram; sen ve harin.chng)

prk.jimin
Demek bana meydan okuyorsunuz Bayan Ha Rin
Sevindim
(:

harin.chng
Ben meydan okumadım ki Jimin
Sadece bir şeyleri öngördüm ve onu söyledim

prk.jimin
Neyi öngördünüz sorabilir miyim?

harin.chng
Parmağın nasıl?

prk.jimin
Ne?
Anlamadım?
Parmak derken?

harin.chng
Ayak serçe parmağın Jimin
Nasıl?
İyileşti mi?

prk.jimin
Haa
Gayet iyi
Topuklu ayakkabınız delip geçmişti gerçi ama buna rağmen çok iyi

harin.chng
(:
Ne kadar güzel
Peşimden koştuğun zaman zorlanmayacaksın o zaman

prk.jimin
Pardon?
Ne alaka
Ne peşinden koşması
Hayatta koşmam ben sizin peşinizden
Hem sizin yaptığınız sadece blöf
Güya beni içten içe korkutmak istiyorsunuz
(Görüldü.)

Ulan karı|
Harbiden ne kastediyor bu amk|
Ciddi mi yoksa|
Ne yapabilir ki en fazla|
Özellikle de ona yaptığım mükemmel sürprizden sonra|

~●●~

| Pazar akşamı |

[Chang Ha Rin]

Sonbaharın ilk yağmurları başlamıştı bile. Şiddetliydi. Sanki yaz aylarında yaşadığımız mutluluklara katlanamıyor gibiydi.

Bunu yorumlama şeklim bile bu kadar olumsuz ve acımasızken elimdeki plastik kahve bardağını sıkamadan duramamıştım.

Filtre kahve.

Sevdiğim içecek türleri arasında bile yer alamazdı benim için. Yüzümü buruşturdum ve acı tadının boğazımda ilermesine izin verdim.

Bunu yapmak istemesem de zorunluluk duygusu elimi kolumu bağlıyordu. Uyumamam gerekti çünkü daha yapacak çok işim vardı.

Hava çoktan kararmıştı. Adımlarımı hızlıca okula doğru atıyordum endişeyle. Bunun sebebi okulda çalışan bir görevlinin acilen oraya gelmemi söylemesiydi.

Sesindeki tuhaflığı söylemiyordum bile.

Islak kaldırımları aşarak okula girdim ve birkaç katı hızlıca çıktım. Bunu nasıl bu kadar çabuk yapmıştım onu bile bilmezken o an tek odağım buraya neden çağırıldığımdı.

Nefes nefese odamın tam önünde duran kadına baktım. Telefondaki gibi endişeliydi. Daha doğrusu korkulu gibiydi.

Yarı çatık kaşlarımla yanına gittim. Elimdeki kahveyi bile unutmuş bir vaziyetteyken kadına baktım öylece.

Bir bana bir de odamın kapalı kapısına bakışlar atıp duruyordu. Korkuluydu. Endişe doluydu. Neden böyleydi?

Sanki odamda kötü bir şeyin beni beklediğini haber ediyor gibiydi.

Ondaki endişe ve korku banaister istemez sıçradığında kendimi toparlamaya çalıştım.

O kadar da kötü düşünmemek gerekiyordu.