𝐀𝐦𝐛𝐢𝐯𝐚𝐥𝐞𝐧𝐬𝐢 | 𝐏𝐉𝐌 ᵗᵉˣᵗᶦⁿᵍ

'𝟸𝟾

•×•

[ Chang Ma Ri ]

Şans... Bu hayata nasıl bir şansla gelmiştim? Ya da bu zamana kadar şansa inanır mıydım? İnanmazdım.

Bazı insanlar işleri çoğunlukla yoluna girince şansın varlığına inanırdı. Bazılarıysa her seferinde hüsrana uğrayarak. Ve ben... İkinci gruba dahil oluyordum.

Adımlarımı durdurup başımı yukarı kaldırdım. Gözlerimi açmakta zorlansam da yüzüme akın eden damlaları hissedebiliyordum.

Gökyüzü ağlıyordu. Tıpkı benim gibi. Tıpkı kalbim gibi.

Sırılsıklam olmuş bedenimi hareket ettirmekte zorlanıyordum. Sanki bir adım daha ilerlersem bir kez daha tökezleyecekmiş gibiydim.

"Neden..?"

Çamurlaşmış olan su birikintisinin üzerinde diz çökmüştüm. Gerçi çökmüş olan sadece dizlerim değildi, umutlarımdı.

Omuzlarımın sarsıldığını hissettim. Dizlerimin altındaki soğuk çamuru ardından. Kriz mi geçiriyordum, bu umutlarımın her seferinde daha kötü bir şekilde yıkılmasına karşın?

"Neden hep böyle olmak zorunda?"

Neden hep görünmez olan taraf ben oluyordum? Oysa onun için deli gibi çarpan kalbimin sesini duymak o kadar da zor değildi.

Ama onun dışındaki herkes bunu zahmetsizce duyabilmişti.

Nerede yanlış yapmıştım?

Beni fark etmediği için gizlidrn mesaj yazmam mı hataydı? Sevdiği hayvanı almak mı? Sevdiği yemeği yapmak mı? Ya da kavalye teklifinde bulunmak mı?

Bunlar teker teker zihnime akın ederken yutkunmaya çalıştım. Yüzüme yapışan saçlarımı arkaya ittim sinirle. Neden sinirliydim? Kendime mi kızıyordum?

Elimden gelen her şeyi yapıp sonrasında uğradığım hüsrana mı kızıyordum yoksa?

Ya da en sonunda buluşmak için gittiğimde başkasıyla kavalye olduğunu gördüğüm için ona mı kızıyordum?

O kıza olan bakışını gördüğüm an kalbimin nasıl da ezildiğini hatırladım. Ve şimdi bir kez daha burkuluyordu bu aptal duygularım. Sevgi denen kutsal duygu bana eziyet ediyordu.

Gözlerimi kapattım bunları yok etmek istercesine. Sanki hiç yaşanmamış gibi. Ama daha fazla akın etti zihnime o sahneler.