War

niet verwacht

Eleanor P.O.V

Het alarm ging af. Iedereen rende naar de grote zaal toe. "Jessie blijf hier. het word te druk. oke" "ja." "hier blijven oke. speel maar wat met je knuffel. je blijft in deze kamer." "ik ga wel op mijn bed zitten." "oke. ik zie je straks weer." ze knikte. Ik rende zo snel mogelijk naar de grote zaal toe. "Eleanor!" ik rende zo snel mogelijk naar Evelyn toe. "het is meer dan verwacht. Heb je Jessie in jullie kamer gelaten?" "Ja." "oke. Volg me." We rende door de gangen heen. Overal lagen soldaten op een brancard. "Je gaat hier helpen. Je haalt de kogels er uit enz... oke?" snel knikte ik. Ze gaf me een karretje waar alles er op lag wat ik nodig zou moeten hebben. "succes." "dankje jij ook." Ze knikte snel en rende toen weg. het was een chaos. Ik was de enigste die hier moest helpen. De rest waren bij de zwaargewonden. Ik rende met mijn karretje naar een brancard toe. "Hallo." De jongen keek me aan. "Gaat u mij helpen?" de pijn was van zijn gezicht af te lezen. "ja. Waar ben je geschoten." "Rechterbeen. zuster." ik glimlachte lief naar hem. "oke dan gaan we maar beginnen." Ik pakte een schaar en knikte een stuk van zijn broek af. Gelijk zag ik de kogel zitten. "dit kan even pijn doen. Schreeuwen mag." Hij knikte. Andere lagen kreunden op de brancard. Ze riepen help. Toen hij niet oplette. trok ik de kogel er uit. Hij keek gelijk naar zijn been. "Deed het pijn?" "Een beetje, zuster." "Noem me maar Eleanor hoor." "oke." ik deed er zalf op. "deze wond is niet heel erg diep. Dus er hoeft geen hechting in. Er komt allen verband omheen." Hij knikte. Snel deed ik er Verband om heen. "ik zet je effe daar neer. Is dat goed?" "ja.. dankjewel dat je me hebt geholpen." "geen dank." Iedereen begon te roepen. Ik werd gek. Snel liep ik naar de volgende. "hallo." "hallo. Komt u me helpen?" "ja." Ik zag gelijk waar. In zijn nek. "Dit kan pijn doen. Schreeuw het maar er uit." Het werd ineens stil. Iedereen Probeerde ons aan te kijken. "3...2...1..."Ik trok de kogel er uit. Hij schreeuwde het uit. Zo snel mogelijk pakte ik een doekje en probeerde de wond dicht te duwen. Hij begon te huilen. Hij greep naar mijn arm. "Je doet het goed. Nog effe vol houden." Ik begon harder te drukken. Hij greep me steviger vast, "dit moet effe. ik weet het dat het pijn doet. Maar je doet het prima." Ik haalde het doekje van de wond af. Het bloede niet zo erg meer. Ik pakte de zalf. "Dit prikt effe." Ik deed de zalf op de wond. tranen rende over zijn wangen heen. "We zijn bijna klaar." Ik pakte een naald en begon zijn wond dicht te hechten. "zuster? waarom bent u alleen hier?" "in de grote zaal hebben ze zo veel mensen nodig. Daar liggen de zwaar gewonden. Maar volgens mij waren ze jou vergeten." Hij glimlachte. "zo. het is klaar." "dankjewel." ik gaf hem een glimlach. "ik zet je effe aan de zijkant. oke?" hij knikte voorzichtig. Ik duwde de brandcard naar de zijkant toe. Ik pakte mijn karretje en liep naar de volgende toe.

Danny P.O.V

iedereen werd ergens heen gebracht. Lars werd op een brancard gelegd en werd naar een andere ziekenzaal gebracht. De zwaargewonden lagen in een grote zaal. "Je moet wachten jongen tot er ergens plek vrij is." ze zetten je gewoon op een gang neer. Meerdere zaten te wachten. Wat is dit? Je kan toch niet zo maar iemand ergens in een gang neer zetten en zeggen wacht maar wanneer er ergens plek is. Een paar zusters rende door de gang heen. Ze kwamen terug met brandcards waar geholpen mensen op lagen. "Jullie mogen naar binnen komen." Iedereen stond op en liep een kleinere zaal in. "Ga maar ergens zitten." Iedereen ging ergens zitten. Er was maar een zuster. "Ik help eerst deze 2 nog. Dan komen jullie aan de beurt." ze liep naar een brandcard toe.