War

kwijt

Danny P.O.V

"Eleanor!" Alles stortte in. Iedereen begon te schreeuwen en te rennen. "Red je zelf. We worden aangevallen!" Ik keek om me heen. Oh nee Jacob. Hij ligt op een bed en hij kan niet lopen. Snel rende ik door de gangen heen. Sommige zaten al helemaal vol met bloed. Andere lagen levenloos op de grond. "Danny!" Snel rende ik naar Jacob toe. "worden we aangevallen?" "ja." "Ga! " "Wat nee. ik draag je wel." "nee. red je zelf of ga Lars redden. Het komt goed." "Jacob......" "Danny ik smeek het je." Ik knikte. "dankje. veel succes." "dankje makker." Snel rende ik terug naar de grote zaal toe. Veel lagen op de grond. Levend en dood. "Danny!" Ik keek om me heen. "Eleanor!" Ik zag haar nergens maar ze riep me net wel.

Lars P.O.V

 "Waar is Danny?" "weet ik niet sir." "Was hij niet bij je?" "nee sir." "Oke." "wat gaan we nu doen?" "wachten op versterking." "maar dat kan uren duren." "heb jij dan een beter idee?" "nou. de mensen die kunnen helpen, die kunnen toch terug naar binnen en mensen helpen die hulp nodig hebben. Want ik weet zeker dat Danny...." "Geef jij hier de orders of ik?" "u sir." "Dat bedoel ik. En ik zeg we wachten. Begrepen." "Ja Sir." Hij knikte. "Nou. Ga wat nuttigs doen. Maar haal geen rare dingen in je hoofd." "Ja Sir." Ik liep met mijn krukken naar de andere toe. "Help. ik heb een zwaar gewonden!" Iemand rende naar buiten met een jongen in zijn armen. "Hier is nog plek!" Hij rende naar een paar dokters toe.  Iedereen die wat kon deed alles wat die kon. Andere die niks konden zaten bij de jeeps die nog heel waren. Bijna alles is gebombardeerd. De Japanners. Normaal zou ik hier niet zijn. Danny en ik zouden eigenlijk naar Frankrijk moeten gaan om daar te vechten. Allen Rafe is daar heen gestuurd. Beste vriend van ons. Hij had iets met Evelyn. Nou heeft maar hij weet niet dat ik nu met haar heb. We denken ook dat hij dood is. Hij is al sinds de oorlog er is al naar Frankrijk. Hij is al bijna 1 jaar weg. Niemand heeft iets van hem gehoord. Danny en ik moesten maar in het eigenland vechten en helpen.  Danny en Rafe waren er eerder bij het leger dan ik. Ze vonden mij. En sinds dien zijn we beste vrienden. Ik denk nog dat Rafe leeft. Danny niet. Hij wilt zich zelf geen hoop geven. Wat nu als hij toch dood is dan doet hem meer pijn. Danny zegt altijd dat wij al van af toen we klein waren bevriend zijn. Om Rafe te vergeten. Het doet echt iets met hem.

Eleanor P.O.V

Jessie lag levenloos in mijn armen. Het was erg stil. De meeste hebben het niet gehaald. Andere zitten nog vast of zijn al buiten. "Eleanor!" Ik keek op. "Danny?!" "Eleanor waar ben je!" "Hier! volg mijn stem." Ik hoorde ineens voetstappen naar me toe komen. "Eleanor!" Danny knielde langs me. "Danny." Ik trok hem in een knuffel. "ssst is al goed ik ben bij je." "Ik was zo bang Danny."

Hij legde voorzichtig zijn handen op mijn wangen. "Het komt goed. Ik ben nu bij je." Ik knikte. Voorzichtig pakte hij Jessie. "kom." we liepen samen naar buiten toe.  Het was nog erger dan binnen. Veel gewonden. Veel doden. Weinig hulp of jeeps.