Why do they hate me?

she will never leave me

Ad Niall:

Ik word wakker en kijk om me heen. Louis is weg waar zal hij zijn? Ik stap uit men bed en voel me misselijk. Ik ren zo snel als ik kan naar het toilet en geef over. Of ja wat er nog kan uitkomen. Ik heb al 2 dagen niet gegeten. Ik krijg gewoon geen hap binnen en toch voel ik me nog misselijk.

"Ni?" vraagt liam. Ik spoel snel men mond twee keer en ga naar buiten."Li?" zeg ik terug. "Gaat het?" "mja." zeg ik en ik zie dat Liam heeft geweent. Waarom zou hij geweent hebben? "Li wat is er?" "niets." zegt Liam maar ik weet dat hij liegt. Waarom houd hij iets achter voor me. "Li lieg niet." zeg ik. "Ni er is niets om je druk over te maken." zegt Liam en ik knik en wandel naar beneden. Waarom wilt hij me het niet vertellen? Willen ze me weg? Weten ze het? Dat zal het zijn. Louis heeft ze het verteld. Hij had nog zo gezworen om het niemand te vertellen. Het was ons geheim. Niemand anders mocht het weten.

Ik ga naar beneden en meteen zijn alle ogen op mij gericht. Allemaal hebben ze rode ogen. Maar Louis heeft niet alleen rode ogen ik zie ook iets anders in zijn ogen. Schuldgevoel.

"Nialler gaat het?" vraagt Harry. "Dat maakt niet uit. Jullie weten het. Jullie weten het gewoon. Jullie willen me weg. Nu weten jullie dat door mij hij dood is. Jullie weten dat ik mijn mama en broer de dood in heb gejaagd! Jullie haten mij!" zeg ik terwijl er tranen in mijn ogen komen.

Wanneer ze nog altijd niets hebben gezegd weet ik dat ik gelijk heb.

Ik ga naar de deur zn kijk nog een laatste keer om. Ik wandel naar het park en ga daar naar mijn vaste plekje. Niemand weet dit plekje zijn dus kan ik zo rustig nadenken.

Ik ga naar het kleine vijvertje en kijk naar de eendjes. De moeder is samen met haar kindjes op de vijver. Ik blijf kijken naar het wit kuikentje dat meer op een zwaan lijkt dan op een eend. Het doet me denken aan April. Ze stak altijd boven de andere uit, niemand was zo als zij. Zij was speciaal net zoals het zwaantje. Ik kijk terug naar de vijver maar vindt het zwaantje niet meer. Waar zou het naar toe zijn? Ik voel iets naast e en als ik opkijk zie ik dat het het zwaantje is. Ik pak het op en zet het op mijn schoot. "Ik noem je April." zeg ik tegen het zwaantje precies zoals ik tegen een kind zeg. Jep ik ben kinderachtig maar dat kun je wel verwachten van een jongen van bijna 12. Ik ga liggen en denk na. Waar zou ik naar toe kunnen gaan? Ouders heb ik niet. Familie wil me niet zien. De jongens Skye en Juliët haten me. Misschien kan ik naar Simon gaan? Nee ik weet ni. Ik beslis om vandaag hier te blijven en morgen zie ik wel verder. Ik ga liggen en begin zachtjes te zingen.
Ik heb alleen nog dit zwaantje. Zij is de enige die me niet haat en me nooit zal verlaten.