İçimdekileri kimi zaman geliyor. Dışarı vurmak istiyorum. İçime ata ata biriktirdiğim onca acı ve göz yaşım… Dile kolay kalbe zor onsuz geçen yıllarım… Sevdim sanıp terk edilişlerim sonrasında aslında aşık olmadığımı fark edişlerim. Kolay olmadı onu bulmak. Zaten her zorlu yolculuğun ardından gelmez miydi sevinçler, mutluluklar? Gelirdi. Bunu onun gelişiyle anladım. Bana deseler onun gelişi nasıldı sende tarif et? Sanırım bu şekilde olurdu. Aslında sanırım değil tam da böyle olurdu…
Ben ıssız ve kimsesiz bir adada yapayalnız duran, gelenlerin oluşu yanıma ve sonra o yerden bir şekilde onların kurtuluşundan sonra ben gene orada yapayalnız kalışlarım… Ne güven duygusu vardı bende ne de sevebileceğimin garantisi. Zaten hepsi aynı değil miydi? ” Ben gitmek için gelmedim. ” deyişleri ya da söyle söylemek gerekirse ” ben o seni bırakıp gidenler gibi değilim…”
Yıllarca aynı sözler… Yorulmadım mı? Hemde çok fazla.
İşte tam o ada da tam içime kapanıp küsecekken aşka onun öylece kendinden emin gelişi vardı. Yanıma öyle emin geldi ki inanmak istemedim. İlk önce yavaşça sokuldum yanına. Bir o kadar da ürkekçe elimde değildi. Yaşadığım onlarca güven sorunu, seviyorum deyip terk edilmek vs. Ama o ne yaptı? Her şeye herkese inat ”yanındayım dedi yanındayım ” tabi dedim herkes ilk önce yanımda … Yıllar geçti tamı tamına üç yıl ve her ne kadar ara ara kopsak da birbirimizden kalben hiç kopmadık. Söyle söylemeliyim kopamadık. Gerçek sevgi de tam da buydu. Ben konuma dönecek olursam. Evet o adada tamı tamına üç yıl dedim evet beni yalnız bıraktığı anlar da oldu evet. Ama sadece bedenen… Ruhen hem benimleydi. Bende onunla ve durum bu olunca biz gene o adada bir araya gelince fark ettim. Bu sefer gelişi farklıydı. Bir kaç ay ayrı kaldığımızdan olacak ki elimi hiç bırakmıyordu. Daha da aşkla bakıyordu gözlerime. Daha da ışıl ışıl…
