Bazen bazı anlar olur.
Aslında sevdim sanıp sevmediğiniz o anlar. Yalanlar ve dolanlar. Her aşkta olan hisler ve bu durumdan sonra gelen o bazı pişmanlık hisleri.
Sevildi sanmıştı. Selvi. Erdi'nin ihanetinden sonra gene bir acı yaşamıştı. Selvi, her zaman ki gibi...
Ama her zaman ki gibi bu sefer aldatılan kadın kendi ayakların üstünde durmayı başarmıştı. Günden güne o adada tek başına bir çok zorluğun üstesinden gelmişti. Kendi hedef ve hayalleri uğruna savaşmaya hazırdı. O hayaline kavuşmak için sabah akşam yazıyordu. Ah Selvi bir gün gerçekten gerçek aşkı bulacak miydi? Bu sefer sondu. Artık derinlere gömmüştü aşkı sevilmeyi çünkü hep ya terk edilmişti. Ya da ihanete uğramıştı. Ama içindeki o aşkı bulma hevesi hiç bir zaman gitmiyordu. Israrla o gelecek aşkı bekliyordu.
Döktüğü onca göz yaşlarını silecek adam var mıydı?
Kendisini o kadar çok saldı ki ne yemek yiyebiliyor ne de içinden gülmek geliyordu. Yalandan etrafta gülücükler saçıyor gün boyu mutlu gibi gözüküyor ama eve gelince gece geç saatte ay yüzünü göstermeye başlayınca içi buruk olmuyor değildi. Erdi'nin ihaneti onu günden güne içini virüs gibi çürütüyordu.
İnsan nasıl böyle yaşayabilir? Nasıl unutabilir?
Bilmiyorum...
Kim bilir belki de zaman lazımdı. Unutmak için biliyordu. Birisi gelecek ve ondan bütün acı dolu günlerini alıp çok uzaklara götürecekti. Ama o zamana kadar yaşamaya devam etmeye çalışıyordu. Yaşamaksa bu...
