O adada yalnız başına kalan Selvi'nin hikayesidir. Yeri gelince içine kapanan, ürkek, narin ve bir o kadar kırılgan...
Neydi onu zaman, zaman bu hale getiren? Yaşadıklarıydı. Kimi zaman tecrübe olan bazen ise her şeyin güzel gittiğini zannederken bir anda yere düşmesiydi. Bilemiyoruz. Gel zaman git zaman her evet bu dediği kişiler aslında o adadan kaçmak için onun duygularını alt üst etmişti.
'' Ah kalbim ne acılar çektin sen? Ne çok kırdılar seni? ''
Tam güvenecekken giden sevgili ardından kullandığı tek cümleydi. Ah Selvi... Bilmiyordu ki aslında Erdi'nin ona iyi geleceğini her yediği darbeden sonra ürkek yaklaştı ona da herkes gibi...
O sıra ondan döken o kelimeler;
Aşka inancım yok , yok anlasana!
İstemiyorum sevmek, sevilmek.
Baksana ben, ben değilim.
İçimdeki aşka inancım günden güne yok oluyor.
Sevme beni!
Hissetmiş olmalı ki o an Erdi'den dökülen o kelimeler de şu şekildeydi;
Aşk çalar ansızın kapını,
Sen her ne kadar inkar da etsen,
Alıştırır kendini sana çeker içine , içine...
Tutsak eder beni kalbine...
