Aşk tesadüfleri sever derler ya hani. Tam da Selvi için öyle bir şey olacaktı. Aşktan yüzü gülmeyen canım Selvi...
En uzun zamandan sonra en yakın arkadaşı ile dışarı çıkmaya hazırdı. Öyle güzel olmuştu ki bakan bir daha bakacaktı. Her koşulda onunla olan Berin;
- Yok artık! Bu sen misin ? İnanmıyorum...
- Benden başka kim olabilir. Sen iyi misin ? Tabiki benim. Kaç senelik arkadaşın Selvi..
- Gözlerimi senden alamıyorum. Çok güzel olmuşsun.
- Aylar sonra dışarı çıkıyoruz. Ben artık iyice yabani oldum. Uzun zamandan sonra ilk kez dışarı çıkıyoruz. Umarım bir şeyde bocalamam.
- Bir şey olmaz bak ben yanındayım.
Dostluk...
Öyle bir şey ki. Güvenle arkanı ona dayandıktan sonra dimdik ayakta tutan şeydir.
- Seni seviyorum deli kız..
- Bende seni seviyorum prensesim.
- O zaman hazır mıyız?
Hep bir ağızdan ikisi de '' hazırız '' derler ve evden çıkarlar.
- Berin lütfen yanımdan ayrılma. Ben iyi değilim sanırım.
- İyi olacaksın. Bana güven. İlk nereden başlayalım.
durup dururken bir anda Selvi;
- Alışverişş..
- Bilmeliydim.. Evet hadi gidelim..
Bir yani iyi ama bir yani eksik gibiydi.
Kimi zaman nefes alamıyordu.
Eksikliğin sebebi sadece yaşamak istediği o aşktı..
Sanırım mutluluk bana göre değil. Belki de gerçekten sevilecek bir kız değilim. Bilmiyorum. Belki de ömür boyunca bir yanım hep böyle eksik kalacak...
