DIS #2: The Right Ones

Kabanata 5

MASARAP naman ang free lunch ni Bernadette sa Bistro & Coffee, pero may mga pagkakataon lang talaga na gusto niyang kumain ng luto ng kaniyang ina. Ngayong araw, nagpabaon siya rito ng pinakbet na may napakaraming kalabasa at sitaw. Kapag ganito, naglalagay talaga siya ng isang kaldero ng kanin dahil bukod sa napaparami siya ng kain, nanghihingi rin ang mga katrabaho niya.

      "Ang sarap-sarap talaga magluto ni Aling Cecile!" komento ni Hazel, matalik niyang kaibigan mula pa hayskul. Si Bernadette rin ang nag-udyok dito na pumasok ng Bistro, and so far, hanggang ngayon ay masayang-masaya pa rin ito roon. "Isa 'to sa rason kung bakit ako ginaganahan pumasok ng trabaho, e, para makatikim ng baon mo." Muli itong nagsandok ng pinakbet sa nakabukod na baunan. Tumirik pa ang mga mata nito pagkasubo. "Sarap talaga. Heaven! Kahit ito lang kainin ko forever, walang kaso."

      Tawang-tawa si Bernadette sa reaksyon ng kaibigan. "Puro ka kalokohan kahit kailan. Kung hindi ba naman sumama ang tiyan mo kung iyan lang ang kakainin mo buong buhay mo. Aba'y may bagoong kaya iyan."

     "Ba't hindi n'yo pagtayuan ng maski maliit na karendirya si Aling Cecile? Tiyak na pipilahan kayo," kandamuwal-muwal pa nitong sabi. Nang makita ang ibang mga katrabaho nila na papasok pa lang ng kusina para mag-lunch break, ito pa mismo ang nag-angat ng ulam sa ere. "Uy! Tena kayo rito, kain na. Ang sarap ng baon ni Badet. Pinakbet. The best." Natigilan ito sa pagsubo. "Uy, rhyme 'yon, ah. I'm so smart, I'm so dictionary—you know."

"Gaga, anong I'm so dictionary pinagsasabi mo riyan," iiling-iling na gagad ni Bernadette sa huli. Kumuha siya ng maraming kalabasa at m-in-ash sa kaniyang bagong sandok ding kanin. Kaniya-kaniya na rin ng kuha ang mga katrabaho niya sa kaniyang ulam. Mabuti na lang talaga at kapag binabaunan siya ng kaniyang ina, alam nitong isang batalyon ang makikikain sa kaniya kaya pinupuno nito ang lalagyan.

Tumigil sa pagnguya si Hazel at iminuwestra pa ang kamay sa ere. "I'm so dictionary. Ibig sabihin, marami akong, ano—marami akong alam na salita. Duh, 'di mo alam 'yon? Kawawa ka naman." Itinuro nito ang mga kasamahan nilang nakatayo sa paligid nila at abala nang kumakain. "Kayo, alam n'yo ba 'yon? Kung hindi pa, aba, thanks very much to me, now you know."

     Umugong ang halakhakan sa kusina ng Bistro. Si Hazel talaga ang komedyante sa kanilang lahat. Kaya ang sarap nitong hatakin sa kung saan-saan, kakabagin ka lang sa kakatawa.

"Knock, knock! Excuse me po."

"Who's there?" sagot ni Hazel sa bagong pasok na si Talilay. Isa sa mga assistant waiter.

"Si Ma'am Palma po," sagot ni Talilay sabay tingin kay Bernadette. "May customer pong naghahanap sa inyo, Ma'am."

Nakasimangot na ngumuya si Hazel. "Haba naman niyan, Lay."

Hinampas niya ito. "Gaga, hindi naman yata talaga nagbibiro si Talilay." Nag-angat siya ng tingin sa dalaga. "Sinabi mo bang naka-break?"

Masigasig itong tumango. "Opo, Ma'am Palma. Kaso nagde-demand po talaga siyang puntahan siya ngayon na mismo, e."

Kumuha siya ng tissue at pinunas sa bibig. "Sige." Itinuro niya ang natitirang pagkain sa mga kasamahan. "Ubusin n'yo na 'to. Tapos naman na ako. Puntahan ko lang saglit 'yong customer." Tumayo siya't tinungo na ang pinto. "Itabi n'yo 'yang tupperware, ha! Kakalbuhin ako ni inay kapag hindi ko 'yan kasama sa pag-uwi!" bilin niya sa mga ito.

Habang binabaybay ang hallway papunta sa mismong kainan ay kinausap ni Bernadette si Talilay. "Ano raw ang problema? May reklamo ba sa pagkain?"

"Opo raw," kinakabahan nitong sagot. Last week lang kasi na-hire si Talilay at ito rin ang una nitong trabaho.