ငါက အယ်လ်ဖာအတုပဲ ဖြစ်ရမယ်!

CHAPTER 2

ရှုန်းလင်သည်လည်း တင်းကြပ်မှုအား မခံနိုင်ခဲ့ပေ။ နူးညံ့မှုနှင့် ဆွဲညှစ်နေသော တွင်းပေါက်လေးကြောင့် သူ၏ လိင်တံမှာ နာကျင်လာခဲ့သည်။ သူတို့၏ ဖယ်ရိုမွန်းများမှာ ထိန်းချုပ်မှုကင်းစွာ ထွက်ကျလာခဲ့သည်။ နဂိုကတည်းက မွှေးနေသော အခန်း၏ အနံ့မှာ မြက်နှင့် သစ်ပင်များ၏ လတ်ဆက်သော ရနံ့နှင့် ရောစပ်သွားခဲ့သည် — မိုးရွာပြီးနောက် ထွက်ပေါ်လာသည့် နေရောင်ခြည်၏ သင်းရနံ့ကဲ့သို့နှယ်။ သူတို့၏ အသက်ရှူသံများမှာ အတူတကွ ရောယှက်သွားကြပြီး လူများအား စားသုံးရန် သွေးဆောင်နေသော လှပသော အဆိပ်တစ်ခုကဲ့သို့ ပြင်းပြသော ရမ္မက်အား ဖန်တီးနေခဲ့သည်။

(Xan : အစအပိုဒ်နဲ့တင် ချွေးပြန်နေပြီ 💀)

ရှုန်းလင်က သူ၏ လျှာဖျားထိပ်ကို ပြန်ကိုက်လိုက်ပြီး အဆုံးမှာ ရန်ချန်းကို ကိုက်ချင်စိတ်အား တွန်းလှန်ခဲ့သည်။ သူက ရန်ချန်း၏ နားကို နမ်းလိုက်ပြီး နူးညံ့သော အသံနှင့် ချော့မြူခဲ့သည်။

"ကိုကို ၊ အဆင်ပြေသွားမှာပါ။ ကျွန်တော့်ကို လက်ခံပေးလေနော်။ စိတ်လျှော့ထား ၊ ကျွန်တော့်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်ခွင့်ပြု။ ဟုတ်တယ် ၊ အဲ့လိုမျိုး။ ကိုကိုက တော်လိုက်တာ"

ရန်ချန်းက စိတ်လျှော့ရန် ကြိုးစားခဲ့သည်။ သူ့ညီလေး၏ ချိုပြီး မွှေးအီနေသော ဖယ်ရိုမွန်းများမှာ သူ့နှာခေါင်းထဲတွင် ဝေ့သီနေခဲ့ပြီး သူ့နောက်ဘက်ကို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်မှုက နှေးကွေးပြီး ခိုင်မြဲနေခဲ့သည်။ သူက ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်ပြီး ဖယ်ရိုမွန်းများကို ပို၍ ရှူသွင်းလိုက်မိသည်။ တစ်ခဏတာလောက် သူ၏အယ်လ်ဖာအသိစိတ်များမှာ အော်ဟစ်နေခဲ့ပြီး သူ၏ အကြောင်းပြချက်များမှ ချက်ချင်းဆိုသလို ရုန်းထွက်လုနီးပါး ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ သူ့လက်ကောက်ဝတ်မှ လက်မှာ တဖြည်းဖြည်း တင်းကြပ်လာခဲ့သည်။

ရန်ချန်း၏ ထူးခြားမှုကို ခံစားလိုက်မိပြီး ရှုန်းလင်က ရပ်လိုက်သည်။ ရန်ချန်း၏ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်ပြီးနောက် မေးခဲ့သည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုကို? အဆင်ပြေရဲ့လားဟင်?"

"ငါအဆင်ပြေပါတယ်"