"အခါးရည်ထည့်"
"ဆေးလိပ်သွားဝယ်"
"အိပ်ခန်းကော ဧည့်ခန်းကော သန့်ရှင်းရေးထပ်လုပ်အုံး။ ဟိုမှာဖုန်တွေနဲ့!"
"ဘာ!? ညရောက်ရင်မင်းရည်းစားနှင့်သွားချိန်းတွေ့အုန်းမယ်?! မသွားရဘူး! ငါပုခုံးညောင်းနေတယ်..မင်းနေခဲ့ပြီးငါ့ကိုနှိပ်ပေးရမယ်!"
"ဘာလဲမင်းကငါ့ကိုငြင်းချင်သေးတယ်ပေါ့? အရင်ကတည်းက မင်းကိုဘယ်သူထိန်းလာရတာလဲ? မင်းငယ်ငယ်က အိမ်မှာစားစရာ၊ဝတ်စရာမရှိတုန်းက ငတ်ပြီးသေမလိုဖြစ်တာကို ဘယ်သူကယ်ခဲ့တာလဲ?!"
"အနှိပ်ဆိုင်မှာသွားနှိပ်ရမယ်? တစိမ်းသူ ငါ့ကိုလာထိတာကိုမကြိုက်ဘူး!"
အခန်းထဲမှာ ငါဆေးလိပ်သောက်ရင်း မျက်နှာသေနှင့်ခြေထောက်ချိတ်ထိုင်ပြီး ငါ့ရဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာထိုင်နေတဲ့ အထက်တန်းကျောင်းသားကိုကြည့်လိုက်တယ်။
အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ငါ့လိုအရမ်းဂျီးထူတဲ့သူတောင်မှ ဒီကောင့်ရဲ့မျက်နှာပေါ်မှာ မကောင်းတဲ့အချက် တစ်ချက်လေးတောင်ရှာမတွေ့ဘူး။ သူကအရမ်းကြီးမချောဘူး..ဒါပေမဲ့သူကကြည့်လိုက်ရင် ရုပ်ကခန့်တယ်..
အခုသူကတာ့ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေတယ်။ ခါတိုင်း အမြဲပြေစင်းနေတဲ့မျက်ခုံးကလည်း အခုနည်းနည်းတွန့်နေတယ်။ နောက်ဆုံးတော့လည်း သူကငါ့တောင်းဆိုချက်ကိုမတတ်နိုင်လို့လက်ခံလိုက်ရတဲ့အပြုံးနဲ့..
ငါလည်းသူ့ကို အတင်းတစ်နာရီလောက်ကြာအောင်ဆွဲထားပြီးမှ အလွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကြားထဲမှာ ဖုန်းခဏခဏခေါ်တယ်။ ခေါ်လိုက်တဲ့ဖုန်းတိုင်းကလည်း သူ့ရည်းစားခေါ်တာကြီးဘဲ။ ဒါပေမဲ့ ငါကလည်းအလျော့မပေးတော့ သူ့ရည်းစားအသံလည်း တစ်ခေါက်ပြီးတစ်ခေါက် ပိုပိုစိတ်ညစ်လာတာကို ကြားရတယ်။
ဒီကိစ္စကငါ့ကိုအရမ်းပျော်ရွှင်စေတယ်!
အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ငါအမြဲတမ်းသူ့ကိုရစ်ပြီးတော့ပဲ ငါ့စိတ်ကို ငြိမ်အောင်ထားရတယ်..
ငါဝန်မခံရဲဘူး...အခုငါလုပ်နေတဲ့ဟာတွေက ကိုယ့်သားကို လက်မထပ်စေချင်တဲ့အမေတယောက် အတိုင်းဘဲ။ တဏှာရူးပြီးခေါင်းမာတယ်..
