xlvii.

104 7 2
                                    

dalila's pov

I immediately stoop up nung nakinig ko na ang busina ng sasakyan, hudyat na nandiyan na siya. Hindi ko tuloy mapigilang pamulahan sa pisngi dahil tatlong busina ang ginawa niya. Alam ko ang ibig sabihin noon. Nakikita ko sa facebook. Napaka talaga! Pero baka mali ako? Ah basta!

Before I went out, I looked at myself in the mirror first. I chose a simple floral sling dress and paired it with white sandals with heels and lace along with my cute small sling bag.

Sinuklay ko ang mahaba kong buhok gamit ang aking daliri. Nang makuntento na ako ay agad akong lumabas.

Akala ko ay ang bubungad sa akin ay ang mukha niyang hindi maintindihan dahil sa kaba, pero nung nasilayan na niya ako, his face went from this : ) to this 'O'. Am I that beautiful? Pero 'di ako maniniwala hanggat hindi niya sinasabi sa akin. I want to hear those words from his lips.

Nung nagsimula na akong maglakad, his lips slowly curved into a smile. A genuine smile, so I smiled too.

Kapag talaga nakikita ko yung ngiti niya, I feel nothing but happiness. It's like my day is complete just seeing his smile. Atsaka kapag nasisilayan ko 'yun, nawawala ang kaba ko, so I confidently walked towards him.

'Hi, Isaiah." I said to him as I could feel my chest pounding, not because of nervousness, but because of my excitement.

"Hello, Dalila." He said back to me while smiling.

Tahimik ang paligid. The only thing we could hear was the beating of our hearts.

We just stared into each other's eyes. There's really something in his eyes that when you look at it, you can't help but drown because of its beauty.

We've been waiting for this for a long time. I've been waiting for this to happen for a long time. It didn't even occur to me that this could happen. Hanggang ngayon nga ay hindi pa rin ako makapaniwala na nasa harapan ko siya.

I felt like I was just dreaming, but that feeling quickly vanished when I felt the warmth of his palm on mine. As if the warmth of him was saying na totoo 'to. Hindi ka nananaginip.

Tinignan ko ang magkahawak kamay naming dalawa, and I couldn't help but chuckle when I saw that my hand was so small compared to his.

I raised my gaze and his soft smile greeted me, and said, "Damn. I can't believe I'm holding your hand right now. Pinch my cheek, please. Baka kasi nananaginip lang ako."

I couldn't stop giggling because we had the same thoughts, so I tiptoed and pinch his cheeks and I said, "You're not dreaming, Isaiah. It's really happening. You're really holding my hand. Look," sabay taas ko ng kamay naming dalawang magkahawak para lalo niyang makita.

Lalong namula ang kaniyang mukha dahil sa ginawa ko. Aasarin ko dapat siya pero mas pinili ko na lang itikom ang bibig ko. Ito ang mahirap kapag maputi eh, alam agad kapag kinikilig.

"So let's go?" Aya ko sa kaniya, bukod sa nangangalay na ako, hindi ko lang masabi sabi sa kaniya dahil nahihiya ako, excited na rin akong malaman kung saan kami pupunta.

Tumango siya sa akin, and he opened the door for me. Nakaupo na lang ako't lahat ay hindi ko pa rin naririnig ang gusto kong marinig mula sa kaniya.

Ahm hello? Wala ka bang napapansin sa akin, Isaiah? Hindi ka ba nagagandahan? Asan yung compliment ko?

Sa sobrang inis ko ay isasara ko na dapat ang pintuan ng sasakyan niya nang pinigilan niya ito. "Wait!" In a snap, my full attention was on him. It's like my ears suddenly became like a dog's ears, it stood up when it heard what Isaiah said. Naging attentive bigla.

Tumawa siya nung napansin niya ang ginawa ko. "What is it?" Kunwari kong walang pakialam kahit ang totoo ay kunti na lang ay magta-tantrums na talaga ako. Kunting kunti na lang talaga.

"I'm sorry if this is ahm a little awkward for you, but I really can't explain how beautiful you are tonight. Like oh my god, you're so good. So stunning," and just like that, my annoyance with him disappeared.

walks in the gardenWhere stories live. Discover now