walks in the garden

xlviii.

isaiah's pov.

"I'm sorry if this is ahm a little awkward for you, but I really can't explain how beautiful you are tonight. Like oh my god, you're so good. So stunning," It's just, you know, sobrang kahanga hanga ang kagandahan mo para sa akin. A breathtaking beauty.

Naalala ko yung araw na nagustuhan ko siya. Simula ng pasukan noon. Pagpasok niya ng room namin, humangin ng malakas. Nilipad ang mahaba niyang buhok. Unti unti kong nasilayan ang mukha niya. Ang bilugan niyang mukha. Ang singkit niyang mata. Ang kaniyang mahabang pilik mata na makapal.

Lahat ng katangin niya ay agaw pansin kaya naman nakuha niya agad ang atensiyon ko.

Nagulat ako ng ngumiti at kumaway siya sa kakambal ko, at nagtatakbo palapit. Mula noon, palagi ko ng inaaway ang kakambal ko dahil siya lang palagi ang pinapansin ni Dalila. Paano naman ako? Kung hindi lang talaga ako nahihiya noon, baka matagal ko na siyang niligawan.

Every time I see her, I feel like I'm walking in a garden full of flowers because of her captivating beauty.

I was brought back to reality when I saw her, I didn't know kung ano ba dapat ang maging reaction ko. Will I smile or admire her beauty? But in the end, I chose both. I smile at her as I admire her beauty.

When she walked towards me, my lips couldn't stop my smile from slowly spreading, dahil sino ba naman ang hindi ngingiti ng mawalak kapag nakita mo na ang babaeng gusto mo?

And when she was in front of me, I couldn't stop myself from holding her hand. I wanted to feel her warmth, to make sure I wasn't dreaming, but I really felt like I was dreaming.

Ramdam ko ang pag iinit ng mukha ko nang itinaas niya ang magkahawak naming kamay para lang ipakita sa akin na hindi talaga panaginip ang lahat ng 'to.

Nakakabaliw ka, Dalila.

Habang nagdadrive ako ay pinapakinggan ko ang mga sinasabi niya. Ang dami, but I'm not complaining.

"I was very shock talaga noong nakita ko yung gift mo. As in!" With matching pagtango pa. She's so adorable. Nakakainis naman.

"Pero mas nagulat ako nang makita ko yung mga pictures ko doon. Ang ganda ko sa mga 'yon. Ang ganda ng kuha mo eh." She said.

I love the sound of her voice. I can just listen to her talk all day.

Saglit akong sumulyap sa kaniya para makita ko ang reaction niya. Hindi ko rin napigilan ang pag iling at pag ngisi ko nung nakita kong ang lawak ng ngiti niya. Ang pagkinang ng mga mata niya habang nagsasalita. I quickly look away and played it cool when she looked at me.

"Nakita ko 'yon. Pasimple ka pa." Bakas sa boses niya ang tuwa. At pagkatapos noon ay pinagpatuloy na niya yung tungkol sa regalo namin sa isa't isa. She really can't get over with it. Ako rin naman.

Hanggang ngayon ay nasa isip ko pa rin ang letter na ibinigay niya sa akin. I like everything written there, but there's one thing that sticks out in my mind, that I know no matter how much time passes, it's still stuck in my mind.

"Isaiah. You have this adorable face that makes me smile when I see it. Not a day goes by that you don't cross my mind. No matter how much I hold back, you keep coming in. Every time I see you, I blush and get shy and always feel butterflies in my stomach. I guess what I'm trying to say is I hope one day I can be with someone as beautiful and makes my heart flutters like you. I like you, Isaiah. So much."

"Tapos same pa tayo ng gift sa isa't isa— W-what? OMG! That's what I wrote for you. Did you memorize it? My god." She said as she was shy but her voice was full of joy

Agad akong lumingon sa kaniya. Nanlalaki ang mga mata ko. "Did I say it out loud?"

"You did."

"The hell."

"Okay lang yan. Ganiyan din ako sa mga letter mo. Mas malala pa." Sabi niya habang namumula ang kaniyang mukha dahil nahihiya siya sa ginawa niyang pag amin.

Ang ganda. Ang ganda ganda.