YAVRUMA NOTLAR

Kızımla BİRBİRİMİZİ Üzdük

Merhaba değerli dostlar. Bu kez size biraz içimi dökeceğim. Eğitim sayfalarında hep güzel anılar yazılır, eğitici paylaşımlar yapılır, bilirsiniz. Oysa her evde birbirine benzeyen sorunlar, üzüntüler mutlaka yaşanmaktadır. Eğitimci olsun veya olmasın, insan kendi karakterinden kurtulamaz ve bu da çoğu zaman anneliğine\babalığına yansır.
.
Bizler o kadar aciziz o kadar yanlışız ki, kendimiz yerine çocukları eğitmekten bahsediyoruz sürekli. Aslında onlar bizi eğitiyor ve değiştiriyor. Yani anne baba eğitimi veriliyor her evde de farkında değiliz. Bazense egomuz müsaade etmiyor. Çocuk o, yanlış olan o! Ben doğruyum, dediğimi yapmak zorunda! Genellikle bu bilinçteyiz.

   Oysa küsmeyen, onca kızmalarımıza rağmen yanımıza gelip gülen ve konuşan onlar. Ama onlar bize bir saygısızlık yaptığında kenara geçip konuşmuyor, bazense öfke kusuyor ve o yaptığını unutmayıp tavrımızı sürdürüyoruz. Bize küsmemeyi öğreten çocuğu; küsmeye, kızmaya, öfkelenmeye, kin kusmaya davet ediyoruz... Ah ah. Çok acıyor içim. Rabbim anneliğimi, babalığımızı iyileştirsin...
.
Sabah 7'de kalkan kızım bugün öğle uykusunu uyumamak için bin türlü şekile girdi. Üzdü, saygısızca davrandı, diklendi. Bir yerden sonra sabrım taştı odadan çıktım.  Yanıma gelip sinir bozmak için peşpeşe öpmeye başladı. Bu, onun kızmalarımı protesto ediş şeklidir. Peşpeşe durmadan kolumu öptü de öptü. O an öfkeme hakim olamayacağım diye yeniden oda değiştim. Bu defa girmemesi için kapıya dayandım. Çünkü biliyorum sinirliyim ve kalp kıracağım. Ama durmadı. Kapıyı tekmeledi tekmeledi. Sonra anneee diye bağırdı, efendim deyince "Tuvaletinin geldiğini söyledi"
Nasıl bir sinir geldiyse "Kendin hallet" dedim.
.
Gitti... (Yaş 3,5) Daha önceleri de alışması için kendisine yaptırtmıştım ama temizleme kısmını ben yapıyordum. Bu defa gitti kendisi yaptı, ama temizlemem için seslenmedi. Odadan çıktım geldim ki halletmiş. Yaptım dedi. Baktım evet yapmış. "Peki neden temizlemem için çağırmadın, neden kalktın? Gel kontrol edeyim üzerini" diyerek kızdım. Yapmamam gerekiyordu oysa... Tebrik etmem gerekirdi oysa, her zamanki gibi... Olmadı bu kez.
.
Benim tepkimle daha çok ağladı, çığlık attı bağırdı, yanıma gelmedi kaçtı. Ben de tüm çabama rağmen yanımdan uzaklaşıyor diye odaya girip kapıyı kapattım. Arkamdan gelmek yerine giiiiit diye bağırıp o da salona girdi. Yavrum salonda ağladı, ben de odada ağladım. "Ne yapıyorum ben böyle" dedim kendime. Çokça kızdım kendime. Kim kime örnek oluyor, hangimiz büyüğüz dedim. Daha çok ağladım. Sonra kızımın sesi kesildi, sakinleşti. Sarılmak için yanına gitmek istedim ve kapıyı açtım. Kapıyı açma sesimi duyar duymaz yeniden çığlık attı ağladı bağırdı, gelme git dedi... O an yıkıldım. Yanına yaklaşmamı dahi istemedi, bu beni inanılmaz üzdü. Daha çok ağladım, girdim odaya.
.
Birkaç dakika sonra tekrar çıktım. Yeniden bağırmaya başladı. "Sana sarılmak istiyorum kuzum, üzdük birbirimizi hadi sarılalım" dedim. Kabul etmedi sadece ağladı. Yanıma gelmedi. Tekrar girdim odaya. Bu kez ağlama sesimi kısmadım. Duymasını istedim. Benim de nasıl üzüldüğümü hissetsin istedim. Ayak seslerini duydum. Kapıya dayanıp beni dinliyordu. Sonra kapıyı açtı bana baktı. Yanıma geldi, hemen sarıldım. Sarılınca, çok ağladı. O ağlayınca ben de ağladım. Yavrum benim. Nasıl da kırılmış, incinmişti.
.
Bana "Sen de mi ağladın?" dedi. "Evet" dedim. "Hem seni üzdüğüm için, hem de sarılmadığın için çok üzüldüm" dedim. Daha çok sarıldı. Sımsıkı sarıldık. Seni çok seviyorum kızım dedim. O da söyledi. Gönlümüzü aldık hamdolsun.
.
Yani demem o ki, çocuk deyip geçmemek gerek. Aslında çok şey anlatıyorlar bize, her hareketleriyle. Bağırıyorlarsa, hırçınlarsa, yanımıza gelmiyorlarsa vs. hep bir şeyler demek istiyor ve anlaşılmayan yanlarını kusmak istiyorlar. Bizse; büyüklenip, yalnızca dinlenmeyen sözlerimize, kurallarımıza takılı kalıp iyi yetişsin istediğimiz çocukları yok sayıyoruz...
.
Değişebilme umuduyla... ❤️