KOMUTAN BEY TEXTİNG

Bölüm 43

Arkidaşlaaar selaaaam.

Bu bölümü normal yazıcam ama sizin fikrinize ihtiyacım var.

Bakın şimdi instagram bölümü yaparsak 5 kişinin instagramnı yapıcaz ama karakterleri toplu bir bölümde atarsak hepsini tanıyacaksınız. Sizce nasıl yapalım?

SATIR ARASI YORUM BENİM İÇİN ÇOK ŞEY İFADE EDİYOR SAĞOLUN.

———

Hiç kendimi bozmadan yüzümdeki meraklı ifadeyi silip içeri geçmiştim, benim içeri girmem ile hepsi gerilmişti. Ne saklıyorlarsa hiç hayıra alamet değildi.

——

Yalın İzzet abinin yanına konuşmaya gitmişken bende Yusuf abinin yanına gitmeliydim, onunla dertleşip içimi dökmezsem bu yaşadıklarımız beni ve Yalın'ı çok yıpratacaktı. Yusuf abinin kaldığı eve doğru ilerlerken Yalın çoktan askeriye binasına girmişti, bu soğukta Yusuf abinin evi yakın olmasına rağmen sanki çok uzakmış gibi geldi.

Kapıya vardığımda sakince donmuş elimle vuruyordum, yakındır diye salak gibi mont giymemiştim ama Yalın'ı sıkı sıkı giydirmiştim. Aşk böyle bir şey işte neyseee. Kapı kısa bir süre sonra açılırken hiçbir laf etmeden titreye titreye ayakkabılarımı hızla çıkartıp içeri geçmiştim.

"Kız ne bu hal hoşgeldin!" Esma hızlıca bana sarılırken aynı şekilde ona sarılmıştım.

"Ay sorma ya yakındır diye mont giymedim pişman oldum." Esma beni başı ile onaylayınca yavaştan içeri geçmiştik.

"Sen salona otur ben çay doldurayım sana." Esma mutfağa doğru giderken onu durdurdum.

"Yok Esma sağol ben Yusuf abinin odasına çıksam olur mu? Baş başa konuşsak sorun olur mu?" Mahçup gözlerle Esma'ya bakıyordum.

"Ay kız olur mu hiç öyle şey. Sen onun hastasısın tabii baş başa konuşacaksınız. O zaman ben Yusuf'un odasına çayları getiririm sen git odaya." Esma'yı başım ile onaylayıp hızlı adımlarla Yusuf abinin odasına gidiyordum. Her şeyi anlatıcaktım yoksa bunun bir çözümü olamazdı.

Kapının önüne geldiğimde elimi kaldırıp kapıyı tıklatmıştım çok uzun bir süre geçmeden Yusuf abi içeriden "Gel!" Demişti. Kapı kolunu indirip araladığım kapıdan kafamı içeri uzatmış Yusuf abime sırıtıyordum.

"Ben geldiiim!" Gülümseyerek söylediğim söze Yusuf abi hafif gülümsemiş eli ile içeriyi işaret etmişti.

"Otursana Nazlı." Hızlıca odaya girip kapıyı kapatmıştım. Yusuf abi tekli koltukta oturduğu için bende onun yanındaki kanepeye oturmuştum.

"Nasılsın Yusuf abi?" Anlatacaktım ama nasıl?

"İyiyim kardeşim sen nasılsın?" Ah bir bilsen nasılım emin ol bilmek istemezsin abi. Neyse boşver öğreneceksin zaten.

"İyiyim abim işte öyle." Düşen suratım ile Yusuf abi kaşlarını çatmıştı.

"Ne oldu?" Öne doğru hafif eğilerek dizlerinin üstüne dirseklerini yaslayarak bana yönelmişti.

"Abi Yalın sanki eski Yalın değil gibi."

"Nasıl?"

"Ya abi onun kolundaki yaralara dokunduğumda neredeyse bileğimi kopartacaktı. Onu geçtim bu sabah ben kıpırdandım kalkıp yemek hazırlayacaktım ama Yalın aniden boğazıma yapıştı neredeyse ölücektim. Umursamak istemedim boşverdim nede olsa bir yıldır orda eziyet gördü." Yusuf abi sessiz kalarak beni dinlemeye devam ediyordu. Bir süre sessiz kalan Yusuf abi geriye yaslanarak derin bir nefes vermişti.