Divergent: Reversal

Hoofdstuk 20

Oké Tris, relax. Hij heeft het heus wel gehaald. Uriah is geweldig. Hij haalt het wel. Hij haalt het wel. Hij haalt het wel. Hij...

legt ene arm om mij heen. Nog steeds staan we in de gang voor de slaapzaal.
'Laten we gewoon even chillen,' zegt hij. Ik knik zachtjes blaas een ademteug uit.
'Is goed. Wat willen jullie doen?' Ik kijk Marlene, Uriah en Lynn die net is aangekomen aan.
'Wat dachten jullie van paintballen?' grijnst Lynn.
'Doen we zo vaak. Laten we bowlen!' kirt Marlene. Bowlen. Dat deed ik voor het laatst met Peter, Drew en Molly.

Ik heb helemaal niet meer aan ze gedacht. Hoe zou hun angstlandschappen zijn gegaan? Zullen ze allemaal de inwijding voltooien?

'Aarde aan Tris.' Lynn zwaait hardhandig met haar hand voor mijn gezicht.
'Bowlen dus,' glimlach ik. Het drietal grinnikt en we lopen met zijn vieren verder. Een simpel potje bowlen dus.

Een simpel potje bowlen dacht ik dus. Ik had het fout. Ik was laatste. Helemaal laatste. Op een of andere rede gooide ik telkens in de put van de baan. Hoe het kwam? Geen flauw idee. Normaal bowl ik volgens mij redelijk goed. Vandaag lukte het gewoon niet.

Uriah daarentegen gooide volgens mij vijf strikes? Van de tien rondes. En anders gooide hij bijna altijd een spare. Zo heet dat toch, als je in twee pogingen alle kegels omkrijgt? In ieder geval, dat dus. Het was niet erg. Wanneer hij weer een strike gooide ik een excuus om hem te knuffelen en hem een kus te geven.

Marlene en Lynn waren ook goed. Niet even goed als Uriah, maar in ieder geval beter dan ik. Ik was vandaag gewoon een mislukkeling. Het boeit me eigenlijk ook niet veel. Als ik maar uiteindelijk geen mislukkeling ben voor de inwijding.

Een half uur nadat we het bowlingcentrum hebben verlaten lopen we naar de Kolk. Daar wordt dadelijk bekend gemaakt wie zichzelf een echte Onverschrokkene kan noemen. Ik zie Robert, Christina, Will en de aanhang al aan een tafel zitten. De zenuwen lopen echt op.

Ook wij gaan aan een tafel zitten die nog niet bezet is. Het bestuur heeft enkele tafels vrijgelaten voor de aspiranten. De rest van heel Onverschrokkenheid kan eromheen gaan staan of zitten. Even later schuiven Peter, Drew en Molly ook aan.

'Hallo aspiranten. Het is alweer een hele tijd geleden dat jullie hier voor het eerst aankwamen en...' begint Max. Ik heb geen zin in zijn gekwebbel. Ik verzink me in onbekende gedachten. Ik staarde gewoon wat vooruit.

Opeens hoor ik roffelende vuisten op de tafel. Mensen joelen en gillen. Wat een opwelling. Ik kijk strak voor me uit, naar een scherm. Het staat zwart. Plotseling flitsen er rode letters op het digitale bord. De ranglijst...

1. Tris

Ik sla een hand voor mijn mond. Eerste... Tris Prior, eerste. De eerste plek. Ik! Ik probeer mijn ademhaling op een regelmatig tempo te houden, maar ik ben zo gelukkig. Ik ben eerste. Ik blijf in Onverschrokkenheid! Mijn ogen richten zich weer verder op het bord.

2. Uriah

Dus toch! Uriah deed het gewoon super. Hoe had hij ooit aan zichzelf kunnen twijfelen? Hij zei dat het lang duurde, maar nee, hij deed het geweldig! Hoe kon hij anders tweede worden? Ik blijf gewoon met hem samen. "En ze leefden nog lang en gelukkig," zou ik willen zeggen. Ik ben zo dolgelukkig!

3. Lynn
4. Marlene

Dit was echt niet te verwachten. Ons vriendengroepje, wij vier, staat in de top vier!

5. Peter

Op een of andere rede voel ik een opluchting, maar ik wil geen opluchting voelen. Peter mag stikken van mij? Of toch niet... Ik voel me verward. Waar brengen mijn gedachtes me naartoe? Negeren, Tris.

6. Will
7. Christina
8. Al

Geen reactie. Het doet me niet die drie.

Dan besef ik me dat Robert, Molly en Drew zijn afgevallen. Molly en Drew. Stik erin. Jullie doen me ook niets.

Bij Robert krijg ik ook een vreemd gevoel. Dus een van de laatste keren dat ik hem sprak kreeg ik haast een mes in mijn hoofd? Hij deed alsof ik misdaden tegenover hem heb gepleegd, wat overigens totaal niet is. Maar toch voelt het fout. Ik moet hem nog spreken, maar ik weet dat het niet veel meer zal uithalen.

Het banket wordt voortgezet met alleen de echte Onverschrokkenen. Er ligt heerlijk eten verspreid over de tafel. Het eten in Onverschrokkenheid is heerlijk.

'Pizza!' gilt Marlene.
'Jij pizzaverslaafde.' Marlene kijkt quasi-gekwetst. 'Ik houd gewoon van pizza,' zegt ze.
'En ik ook,' kom ik tussen het gesprek van Lynn en Marlene.
'Je kent het pas een aantal weken?' Lynn fronst. In Zelfverloochening aten we geen pizza. Ik trek mijn wenkbrauw op.
'Lang genoeg om te weten dat het heerlijk is. Uriah ken ik ook niet lang, maar ik weet dat ik van hem houd.' Uriah glimlacht lieflijk.
'Ik ook van jou, heel veel.' Ik glimlach terug, van oor tot oor. Die woorden betekenen zielsveel voor me.
'Ja, als jullie toch zo bezig zijn kun je beter met zijn tweeën spaghetti gaan eten.'
'Wat een cliché, Lynn,' zegt Uriah. We barsten met zijn allen uit in het lachen en eten verder.

'En het toetje?' roept Marlene door de zaal. Net op dat moment worden er schalen met het dessert op de tafels gelegd.
'Muffins!' roep ik. Ik neem één chocolademuffin en één normale muffin. Ik houd van muffins. Vrolijk zwaai ik met mijn chocolademuffin in de lucht, totdat Uriah en plots een grote hap uit neemt.
'Dat was niet aardig, Uriah.' Ik wijs naar de bak met circa dertig muffins.
'Mag ik dan een ander toetje?' vraagt hij. Ik haal mijn schouders op.
'Dude, er liggen genoeg toetjes op deze tafel,' zucht Lynn.
'Maar ik wil een ander toetje. Eentje van Tris.'
Lynns ogen vergroten en die van mij eerlijk gezegd ook. Marlene ligt dubbel van het lachen.
'We hebben net gegeten!' zeg ik snel.
'Boeit niet.' En nog geen halve seconde later drukt hij zijn lippen op de mijne.
'En maar zeggen dat Lynn cliché was!' hoor ik Marlene gieren. Ik antwoord niet op de buitenwereld, maar houd al mijn aandacht op Uriah gericht.

Wie had dat ooit gedacht? Ik, Beatrice Prior, die overstapte naar Onverschrokkenheid. Die tijdens de Inwijding op het punt stond om factieloos te worden, totdat de rollen omdraaiden. Dat meisje dat in de steek werd gelaten door haar neppe vrienden, maar zich herpakte en nieuwe vrienden maakte. Die eerste werd van alle aspiranten. Die nu aan een tafel aan het kleffen is met haar eerste vriendje.

Die zichzelf nu een echte Onverschrokkene kan noemen. Dat meisje, dat ben ik.

Ik glimlach en trek terug van Uriah.
'Ik ben zo gelukkig,' zeg ik.
'Waar komt dat vandaan?' vraagt hij verbaasd.
'Ik weet het niet. Laten we gaan.'
'Ik stem in,' antwoord hij op mijn voorstel. Snel pakken we nog een grootschalig aantal muffins.

'Dag jongens. Jullie vermaken je volgens mij wel zonder ons,' zeg ik tegen Marlene en Lynn.
'Niet te klef,' grijnst Lynn. Ik schud glimlachend mijn hoofd. Marlene knipoogt naar me.

In de gang lopen we hand in hand rond. Ik ben zo verschrikkelijk verliefd op Uriah.
'Waar lach je zo om?' vraagt hij plotseling. Onbewust verdwijnt mijn glimlach.
'Ik dacht aan jou...' Mijn blik dwaalt naar zijn lippen. Hij denkt zo te zien precies hetzelfde, want enkele secondes later plakken onze lippen alweer op elkaar en verstrengelen onze vingers.
'Ik houd van je, Uriah,' fluister ik tegen zijn lippen.
'Insgelijks.'

Snel lopen Uriah en ik weg. Nu kan het leven als echte Onverschrokkene beginnen.

- ♡ - ♡ - ♡ - ♡ - ♡ -

Het allerlaatste hoofdstuk van Divergent Reversal! Wat vonden jullie uiteindelijk van het boek. Willen de stille lezers en mijn actieve lezers vandaag alsjeblieft ook stemmen en reageren? Jullie betekenen zoveel voor me!

Hierna volgt alleen een dankwoord en nadere informatie, die volgens mij best belangrijk zijn. Geen epiloog, omdat er toch al een vervolg komt.

Vote, comment & follow!