Çok eskilere dayanan Serf ırkı kötülerin celladıydı, kırmızı suikastçılar olarakta bilinirlerdi. Bir gün bütün serfler bilinmeyen bir kişinin adamları tarafından katledildi. Gözleri önünde annesi ve babasının öldürüldüğünü gören kırmızı saçlara sahi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Scarlet'in ağzından;
Kapı açıldı ve görüş alanıma iki kişi girdi, Xavier ve Kelvin. Oturduğum yataktan kalktım ve karşılarına dikildim. "Bende seni bekliyordum prens Xavier."
Ona olan bakışlarım o kadar soğuk ve yabancıydı ki artık ben bile ürpertmiştim. O ise bana derin bir pişmanlık ile bakıyordu, gözlerini gözlerimden ayırmadan bana yaklaşıyordu ki elimle onu durdurdum. o kadar da kolay değildi buraya geldi diye affedecek değilim.
"Pişman mısın? Ya da üzgün falan mısın sen?" Dedim alayla, bu beklediğim hesaplaşmaydı. Gözlerini kaçırdı benden.
"Ne için geldin? Beni kurtarmayı falan mı düşünüyordun?" Dedim. O ise zar zor duyabileceğim bir şekilde fısıldadı. "Seni görmeye geldim." Ufak çaplı gülümseyip alay etmeye devam ettim.
"Ne o, beni mi özledin yoksa?" Dedim ve yüzümdeki gülüşü silip yerini öfkeli gözlere bıraktım. "Anlayıp dinlemeden infazını verdiğin kadını özlemiş olamazsın değil mi? Ya da aynı şekilde gerçekleri araştırmadan hüküm sürüp köylülere taşlattığın, at'a bağlayıp sürdüğün kadını özlemiş olamazsın değil mi?"
Şuan gerçekten acı çekiyordu ve ben rahatlıyordum. İçimdeki öfke bitmek bilmiyordu ve asla da bitmeyecekti.
"Herşey için üzgünüm." Dedi ve gözlerini zorlada olsa gözlerime getirerek ekledi. "Kızgın olduğunun farkındayım, ama bir gün beni affedeceksin." Dedi.
Büyük bir kahkaha attım. "Seni affedeceğim öyle mi?" Dedim ve ardından ona yaklaşarak belindeki kılıcı elime aldım, hızla boğazına yerleştirdim. "Seni öldürmediğime dua etmelisin bence ahmak prens."
O ise bu yaptığımın karşısında sırıttı, ben ise şaşırmıştım, bu iki kardeşte gerçekten hasta olmalıydı.
Sırıtmasını bozmadan konuştu. "Neden öldürmüyorsun o hâlde?" Ciddi miydi bu? Onu şuan istesem saniyesinde öldürebilirdim, neden beni kışkırtıyor?
Sırıtışının yerini gülümseme aldı. "Neden nefret ettiğin o adamı öldürmüyorsun? Hadisene!" Dedi ve kollarını iki yana açarak hamlemi bekledi. Fakat onu öldürmek istemiyordum, neden bilmiyorum ama onun yaşamasını istiyordum. Lanet ellerim biraz daha hareket edip onu öldürmeliydi ama yapamıyordum işte.
Neden ölmesini istemiyorum?
Kılıcı boğazından çekerek yere fırlattım ve aklıma gelen ilk sebebi sundum ona. "Senin bir krallığın var farkında mısın? O kadar insan sana güveniyor, seni kralları olarak görüyorlar. Şimdi ölürsen zavallı insanlar ne yapacak?"
Xavier karşımda kahkaha attı. "Beni öldüremiyorsun çünkü ölmemi istemiyorsun. İşte bu yüzden bir gün beni affedeceksin." Dedi.
Ellerimi yumruk yaptım ve sinirle sıktım. Bu adam her yerde beni sinir etmeyi başarıyordu. Bakışlarımı Kelvin'e çevirdiğimde o da en az benim kadar sinir olmuştu.
