SAUDADE YOONKOOK サウダージ

0.1

Duvardaki saatin tik takları bir mıh gibi beynime çakılıyor,baş ağrım katlanılmaz hale geliyordu.

Önümdeki dosyayı elimin tersiyle ittirip bir hışımla kalktım.

Tahammül seviyemin eksilerde olduğu günlerdeydim yine,tıpkı öncekilerde olduğu gibi.

Pencerenin önünü ilerledim.Güzel bir yaz yağmuru vardı dışarıda.

Yalnızca yağmur yağdığında seviyorum bu şehrin insanlarını; herkesin yüzü ıslak, başları eğik, herkesin içindeki kötülüğü sanki yıkıyordu...

Yağmur damlalarını izledim bir süre.
Ne güzel anlatıyordu. Birbirlerine zarar vermeden de yol almanın mümkün olduğunu...

Her gün aynı manzara, aynı yüzler,aynı sesler.Her şey aynıydı.Gözlerim anlık olarak sol tarafıma kaydığında camdaki yansımam dikkatimi çekti.Uzun bir süre izledim kendimi.

Ne için yaşiyorum?neden buradayım? yada yaşiyor muyum?hoş onuda bilmiyordum.

Yağmur gibi değildik.En çok kendimize zarar verenlerdik.

Mutsuzluk silesi peşimi bi an olsun bırakmıyordu.Annem hep bana büyüyünce unutursun derdi.

Sahi mutluluk neydi?yaşamak neydi? sevgi neydi? bu duygulara çok yabancıydım.Bildiğim tek bir şey vardı oda çok yorgun olduğum...

2yıl önce büyük savaş sonrası tayyin edilmiştim bu askeri bölgeye.

Dışarıdan şaşalı görünen bir hayatım vardı.Fakat mutlu değildim.

Pencereyi açtım elimi uzattım elime gelen su damlalarıyla gülümsedim.

"Bana mutluluk getir yağmur,bana sevgiyi öğret..."

(askeri kışla)

•○●º•○○º•○●º•○●º•○●º•○●º•○●º•○●º•○●º

Yeni hikayemiz hayırlı uğurlu olsun.Biraz depresif bir dönemdeyim bunu yarışma için yazmıştım aslında sonra vazgeçtim.Neyse atim dedim
umarım beğenirsiniz💜

Biraz kısa olduğunun farkındayım fakat tanıtım bölümü gibi bir şey yapmayı planladığım için bilerek kısa bıraktım ehe👉👈