tyrant of betrayal /// yoonmin

20

Hayatımda ki tüm zor anları hatırlatıyordum ben. Ağlayarak uyandığım, ölmek için yalvardığım, herkesin gözünde bir hiç olduğum günleri hatırlıyorum. Bu yaşadıklarım her yüzüme tokat gibi çarpıyordu. Onca yaşadığım tüm kötü günlerin en kötüsünü yaşıyordum. Biliyorum, her seferinde bu en kötüsü diyorum ama bu kelimelerle anlatılacak bir şey değil.

ameliyathanenin kapısından çıkan doktoru görünce hepimiz ayaklandık. "Durumu nasıl?" İlk soruyu taehyung sormuştu. Benim konuşacak halim bile kalmamıştı.

"Kritik durumu atlattı fakat..." deyince az da olsa rahatlamıştım. "Fakat ne?" Dedi tekrar taehyung. "Uyandığın hafıza kaybı yaşayabilir ya da bir süreliğine kör de olabilir." Dediğinde tekrar ağlamaya başladım. "Peki ne zaman uyanır?" Diye sorabilmiştim. "En az 2-3 gün sonra uyanabilir." Doktora teşekkür ettikten sonra doktor gitti. Biz ise geri yerlerimize oturup çaresizce beklemeye başladık.

3 gün sonra

"Uyandı!"

Jungkook'un sesini duyunca sıçrayarak gözlerimi açtım. Yoongi'nin odasındaki, koltukta uyuyakalmıştım. Hemen ayağa kalkıp yanlarına geçtim. Taehyung'da yeni uyanmış gibi duruyordu. Meraklı gözlerle yoongiye bakmaya başladım.

Evet gerçekten gözlerini yavaş yavaş açmaya çalışıyordu. "Yoongi iyi misin? Duyuyor musun bizi?" Diye ona soru yöneltmiştim fakat cevap vermedi. Sonunda gözlerini tamamen açabildiğinde, ilk etrafına bakıp nerede olduğunu anlamaya çalıştı.

Daha sonra gözleri beni bulunca kaşlarını çattı "ne işin var senin burda?" Diye sorduğu soruya bakakaldım. Ardından Jungkook'a bakıp, tekrar konuştu "ve bu yanındaki çocuk kim?" Dedi. Hafızasını kaybetmişti. Nereye kadar hatırladığınız bilmiyordum.

"Yoongi en son olanları hatırlamıyoru musun?" Diye sordum. "Ne hatırlamam gerekiyor. Çık git odamdan küçük yavşak!" Diye bağırınca sanki bir yeri acımış gibi inleyip, suratını buruşturdu. "Doktor uyanırsa çok yormayın demişti en iyisi siz gidin giderken de Doktor çağırın, daha sonra gelip konuşuruz." Dedi tae. Öyle yapmaktan başka çarem yok gibi görünüyordu. Yoksa bu haliyle bile kalkıp beni öldüresiye dövebilir gibiydi. Ayrıca yavşak dediğine göre kafası baya eskilerdeydi.

4 gün sonra

Aradan koca 4 gün geçmişti ve yoongi ilk bugün okula gelecekti. Bir yarım mutluyken bir yanım ise korkuyordu. Beni, son yaşananları hatırlamaması beni korkutuyordu. Hergün yoongi' düşünüyordum ve sürekli taehyung'u arayıp nasıl olduğunu soruyordum. Taehyung ise iyi olduğunu söyleyerek kestirip atıyordu çünkü belliydi ki hafızası hakkında konuşmak istemiyordu.

Bahçeye çıkınca yoongi'yi hemen görmüştüm. Koşarak yanına gittiğimde bana tiksinir gözlerle bakmayı ihmal etmemişti. Onun bu bakışları içimde kötü bir boşluk oluşturuyor.

Bakışlarımı taehyung 'a çevirdiğimde olumsuz anlamda kafasını sallayınca anlamıştım, son olanları hatırlamamıştı. "Yoongi gerçekten hatırlamıyor musun?" Diye sordum. Küçük bir umutla bakıyordum ona. Ama o bulutları uçurtması uzun sürmemişti. "Eğer taehyung'un yarım yamalak anlattığı şeyse saçmalamayı kesin." Diyerek bizi arkamızda bırakarak gitti.

Ben tekrar taehyung'a döndüm. Taehyung ben sormadan konuştu "anlatmaya çalıştım Asla dinlemedi ve beni çok tersledi. Doktor ise 'zamana bırakmalısınız.' Dedi." Diyince başımı 'anladım' anlamında salladım.
Bu zaman ne kadar sürerdi bilmiyorum ama bu süreçte yoongi'nin gözüne batmazsam bişey olmazmdiye düşündüm içimden. Umarım çabuk iyileşir.

☆

Koridorda kütüphaneye, jungkook'un yanına ilerliyordum. Yoongi'nin gözüne pek görünmemek için jungkook ile teneffüste kütüphaneye gidiyor, zil çalana kadar asla çıkmıyorduk.

Gözlerim ve aklım dalarken arkadan birinin bana çarpmasıyla sert bir şekilde birinin üstüne düştüm. Acıyla inlerken altımdaki kişinin tanıdık sesini duyunca gözlerimi kocaman açtım.
"Rica etsem Üstümden kalkabilir misin?"

Hızla ayağı kalkıp gerçekten de onun olup olmadığına emin olmak için yerden kalkmaya çalışan kişiyi inceledim. Heun. Evet eski sevgilim heun.

Onun üstüne düştüm diye ondan özür dilemicektim. O benim hayatımı mahvedenlerdendi onun benden özür dilemesi gerekiyordu -ki her türlü affetmem.- Hem zaten biri bana çarpmıştı değil mi?

Ayağa kalkarak insanı ısıtacak bir gülümseme ile yüzümü izlemeye başladı.  Bu aptal kendini ne sanıyordu? Ona tekrar aşık olacağım mı falan mı?

"İyi misin sert düştün?" Diye sorunca giz devirdim. "İyiyim." Diyerek kestirip attım. Bana doğru iki adım atarak aramızdaki mesafeyi bir adımlık bıraktı.  Elini yavaşça kaldırıp saçlarımı geriye doğru nazikçe itekledi. "Sanırım seni özledim." Derken gözümün içine bakıyordu.

Ama ben bunların hepsinin yalan olduğunu biliyordum.  O tavlamak istediği herkese böyle bakardı. İğrenç biriydi fakat kimse göremiyordu işte. O iğrenç yüzüyle yoongi'yi bile kaldırmıştı. Maalesef Bende kanmıştım.

yüzümü ellerinin arasına alınca bütün düşüncelerimden sıyrılıp nefretle ona baktım. O benim gözlerim de tam olarak ne görüyordu bilmiyorum ama ben onun gözündeki her yalanı görebiliyordum.

Bana doğru yavaşça eğilince beni öleceğini anlamıştım. Hemen onu tüm gücümle itekledim. Dengesini son anda korumasaydı düşecekti. Düşde geber gerçek yavşak!

"Benden uzak dur!" Diyince bana gözlerini devirip arkasını dönüp gitti.  Her şeyin yalan olduğunu anlamıştım işte. Derin bir nefes alarak kafamı yana çevirdiğimde dönüp kaldım. "Ahss cidden...  bak ne gördün bilmiyorum ama düşündüğün gibi değil."

Bir sınıfın kapısında elinde telefonlara çeken o çocuğu görmüştüm. Bu çocuğun adını tam hatırlamıyordum fakat en büyük ispitçiydi. Ben ne yaparsam hemen koşar yoongi'ye söylerdi. Eminim ki şimdi de koşarak ona söyleyecekti.

Çocuk bana "bittin sen!" Diyip koşarak gidince küfürler savurdum. Ben gerçekten bitmiştim.

____________

Bölüm sonu

Sizi biraz beklettim o yüzden hemen bir Bölüm attım ama mecburen kisa oldu ama merak etmeyin yakında tekrar gelecek.

Bide sanırım gittikçe finale yaklaşıyoruz..

Okulun Allah belasını versin