ΕΡΩΤΑΣ, Ο ΛΥΣΙΜΕΛΗΣ

Η Ελπίδα μας

-Χριστιανα σοβαρεψου, ξεχνάς ποιος είμαι; Απαιτώ να μου πεις τι έπαθε. Δε στο ζητάω, το απαιτώ.

-Δε νομίζεις ότι δε σε παίρνει να απαιτείς τίποτα πια; Έχετε τελειώσει, η Τερέζα δε θέλει να σε βλέπει μπροστά της και αυτή τη στιγμή είναι καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Πιστεύεις ότι με ενδιαφέρει τι απαιτείς εσύ;

-Πες μου τι έγινε,σε παρακαλώ. Ξέρεις τι είναι για μένα, ξέρεις πως δεν έχει τελειώσει τίποτα μεταξύ μας. Ξέρεις πόσο ανησυχώ.. Μήπως έκανε καμία τρέλα;

-Όχι,μην αγχώνεσαι. Δεν αποπειράθηκε να βάλει τέλος στη ζωή της για χάρη σου. Μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου χωρίς τύψεις.

-Τοτε τι; Μίλα. Για το Θεό. Τι βασανιστήριο είναι αυτό που μου κάνεις;

Η φωνή του έγινε άγρια, απαιτητική. Κρατούσε την κοπέλα σφιχτά από το χέρι και σε κάθε κίνηση του την τρανταζε. Η Χριστιάνα ήταν πάντα με το μέρος του. Ξεχώριζε τον Αλέξανδρο από όλους τους συντρόφους της φίλης της. Αλλά τώρα πως να παρακούσει την επιθυμία της κολλητής της; Απ'την άλλη είχε δικαίωμα να ξερει..

...........

Δέκα μέρες πριν..

Ξύπνησε ακεφη και αναστατωμένη. Ευτυχώς ήταν Σάββατο και δεν είχε γύρισμα. Σύρθηκε ως το μπάνιο να πλυθεί. Κοίταξε το είδωλο της στον καθρέφτη, ήταν χλωμή, σαν άρρωστη. Μια έντονη μυρωδιά από το ανοιχτό παράθυρο του μπάνιου την τάραξε. Κάποια γειτόνισσα έφτιαχνε τηγανητες. Άλλοτε απολάμβανε αυτή τη μυρωδιά και λιγουρευονταν μια ζεστή μερίδα. Τώρα της προκαλούσε αναγουλα. Πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη το στομάχι της την πρόδωσε. Έβγαλε τα σωθικά της.

Προσπαθώντας να συνέλθει το μάτι της έπεσε στο καλαθάκι που είχε πάνω στην εταζερα. Τα προϊόντα περιόδου που αποθηκευε εκεί ήταν άθικτα. Κόντευε δίμηνο από την τελευταία φορά που είχε τα ρούχα της. Απορροφημένη με το χωρισμό της όλο αυτό το διάστημα ούτε που το σκέφτηκε. Μια σκέψη πέρασε αιφνίδια απ'το μυαλό της και έκανε το κορμί της να αναρριγησει.

Άνοιξε το ντουλαπάκι με τα φάρμακα και έψαξε με μανία να βρει ένα ξεχασμένο τεστ εγκυμοσύνης. Πέρασε καιρός από τότε που ο υποπτεύονταν ότι ήταν έγκυος και ο Αλέξανδρος της είχε φέρει δύο τεστ. Είχε χρησιμοποιήσει μόνο το ενα. Αφού άδειασε όλο το ντουλάπι μέσα στο νιπτήρα, το βρήκε πίσω πίσω. Με τρεμάμενα χέρια έκανε το τεστ.

Λίγα μόλις δευτερόλεπτα χρειάστηκαν για να εμφανιστούν οι δύο ροζ γραμμές. Κάθισε πανικόβλητη στο πάτωμα και έκλαψε με λυγμούς. Δεν ήξερε αν έπρεπε να χαρεί ή να λυπηθεί. Λίγο καιρό πριν, αν της συνέβαινε αυτό, στο σπίτι της θα γίνονταν γιορτή. Ο Αλέξανδρος ήθελε ένα παιδί σαν τρελός. Και αυτή που δεν το είχε σκεφτεί ποτέ σοβαρά είχε αρχίσει να το βλέπει θετικά. Τώρα όμως; Δεν ήταν εκεί να μοιραστεί τη χαρά της. Ήταν σε μια ξένη αγκαλιά και ίσως έκανε εκεί τα ίδια όνειρα.