Awakened Where The Apocalypse's Prevails

Beginning After The End

C  H  A  P  T  E  R  2

“Aray! Makadali naman oh!”

Nang nilingon ko yung bumunggo sa akin ay napansin kong may dugo.

Shit!

Huwag mong sabihing nagsisimula na ang plot?

Hindi pa ako ready!

Hinanap ko kung saang banda nga ba nagsimula lahat.

Ayun may dalawang tao — isang tao

Kung pagmamasdan mo ang intimate ng pwesto nila. Kaya akala nagmo-momol lang sa gilid.

A loud cry can be heard. Sandali!

Pinaprocess ko pa nga kung bakit ako nandito, gore agad ang ibubungad sa akin

Pigil ang hingang ginawa ko nung biglang lumingon sa akin ang lalaking zombie na kanina lang ay nakikipagro — este kinakagat yung babae

“May kinalaman ka na naman ba rito, Tronia?” nilingon ko ang walang habas na nangbibintang sa akin

fuck isa sa mga kaibigan ng main leads pala, si Raisa

“Lol. Anong tingin mo rito prank? Mukha ba akong may pangbayad ng talent fee or acting fee sa mga yan. Hindi mo ba nakikita yung mga putol — shit! Masusuka ata ako.”

“Then why he looks at you like that? As if he recognizes you.”

“Tanga! Anong tingin ba nakikita mo? Ang nakikita ko lang ay tingin na gusto akong kainin nang buhay.”

'nong klaseng mata yan? di pa inalis

“I talk to him, then.”

“What the hell? Sira ba ulo mo? Sa tingin mo nag-iisip pa yan ng tama? Of course not. Bago ka pa lang makapagsalita, dead on arrival ka na.”

Tiningnan niya naman ako na parang may mali sa sinabi ko.

“Look, Raisa! Sinong matino naman ang lalapit sa kaniya. There is blood. On his mouth. You saw him, diba? Torn someone's body parts. Sa tingin mo joke lang 'to?
Sa tingin mo biro lang 'to? Hindi ko na nga alam kung sino ang mas malala sa kanila ng cannibal e. Fuck! And here we are, casually talking about it. Instead na tumakbo. Oh gosh! Now his aiming at us. Nagsama pa. Shocks! Hindi ba masakit yung marahas nilang pagbangon? What should I do? Ni wala akong armas panglaban. Let's run for our lives, Raisa. If you know what I mean.”

Mukha namang naprocess na niya kung ano talaga yung nangyayari sa paligid. Parang hihimatayin na nga. Hindi ako makapag-isip nang tama.

“There. Let's go there.”

Dali-dali naman naming sinira ang pinto sa maliit na passage na pinasukan namin.

“Was that a zombie? A real fucking zombie? Or cannibal?”

I shush her. “Don't talk too loud. Hindi mo ba mapag-iba? Sa eyes pa lang. Cannibal is looking more human like us. Lunatic lang. While, out there, are zombies. Lifeless but eager to kill."

“I still can't believe this is happening,” she silently sob “I still want to go home. But I'm scared. I don't want to see all the people I like to be like that. They were so kind, they don't deserve this. No one deserves this.”

“You should. Eto ang reality natin, Raisa. Kahit ano pang pagtanggi mo. This is our now. ”

“Are you sure you're not involved with this? How can you be so calm? How can you casually talk about things like they were so simple to say? When it's you who's  supposed to be freaking out right now. Who will recklessly do something j—.”

“Because I want to live.” mariing pagpigil ko sa kan'ya. “Kung involved ako rito, edi sana wala ako sa tabi mo ngayon. Do you think I will sacrifice that much? Na pati sarili kong buhay ipapahamak ko kung pwede namang umalis ako rito. For what? Anong mapapala ko kung mags-stay ako? Tingin mo maliligtas ako nun? Hindi. If I freak out would it be changed? Big no! Mababalik ba sa dati? Hindi. Zombie Apocalypse na. Kahit umatungal pa ako ng iyak sa harapan ng mga re-animated corpses na yun. Tingin mo maaawa sila? Tingin mo hahayaan nila akong mabuhay? Hindi. Dahil Raisa, in case you failed to notice, hindi na sila nag-iisip. Ang tingin nila sa atin ay pagkain to fulfill their hunger. Hindi ka naman siguro bingi para hindi marinig ang sigawan, hiyaw at iyak sa labas. How can I be calm? Sa tingin mo kalmado ako? Even though, ganito ang ugali ko nag-aalala pa rin ako sa pamilya ko. Iniisip ko kung anong pwede nating gawin para makaalis dito. Don't invalidate my feelings and put words into my mouth, Raisa. ”

“Let's ransack this place. When I say ransack, we'll do it quitely. If we let them hear even a bit loud. They can and will surely break the door. That's how we'll gonna meet our end. Hindi kita tinatakot. I'm being practical.”

Dahil napakaliit lang ay dahan-dahan kaming gumagalaw at iniiwasang gumawa ng ingay.

But luck wasn't on our side. Raisa's phone rings. Malakas ang nagawang ingay noon.

Agad niyang pinatay ang phone pero huli na.

I can hear the groans, and footsteps that were eager to find where the sound is. Shit!

Terror mirror at each other eyes.

Think! Think, Aasha!

Hearts thumping so loud

Tears were beginning to well in Raisa's eyes.

“Lift yourself!”

“Wh—”

“Hurry! They were so close. Just do what I say! Look up.”

“Paano kung hindi bukas?”

“Saka na natin isipin. Tumaas ka na. Hurry!”

Pinagpapawisan at kinakabahan kami habang pinipilit na huwag mahulog dahil paniguradong pagpipyestahan kami kung sakali.

Nakabitin kami – parang eskinita kasi ang napuntahan namin. Konti lang ang agwat ng dalawang pader. Kaya sinabihan ko siyang bumitin.

Ang mga likod ay nakasandal at ang mga paa naman ay nasa isang pader para maibalanse namin ng maayos ang sarili.

“Take it slow,” I mouthed

Dahan-dahan naman siyang umaangat pataas. Mahinang tapik ang ibinigay ko sa kaniya at nag senyas na tumigil muna.

Nang tumingin ako sa baba ay nabibilang ang mga zombie na naroroon. Unti-unting itinuloy namin ang pag-angat.

Relief blooms on her face. Proof na maaari kaming lumabas sa maliit na butas na nakita ko kanina.

She opens it slowly. Konti nalang ay makakalabas na siya pero may nahulog na maliit na bato sa baba dahilan para mapatingin pataas ang mga zombie.

“Go! Hurry!”

Hindi na ako nag-abalang sabihin yun ng tahimik dahil napansin na rin naman nila kami. Mabilis kong inilusot ang sarili.

Kapag ganitong buhay ko talaga ang nanganganib ay mabilis ang galaw na ginawa ko. Bago ko sarhan at i-lock mula sa taas ay nakita ko pang may pumasok ulit na mga zombie.

May ilan na sumusubok umakyat ngunit dumadaos-os lamang pabalik at natitipak ng konti ang pader.

“Phew! That was so close.”

Royale Academia was ruined. Swamps of zombies can be seen. I can hardly see any survivors. But we can still hear some faint screams.

Raisa can't take it anymore. She can't watch how those creatures cruelly tore those who tried to survive.

Her walling was so funny, if we weren't in this kind of state, I probably laugh.

The irony of it all.

I had only read and watched this on television.

I never have ever dreamed this to happen right before my eyes.