Sleep Deprive

17 3 0 
                                    

                                              
C  H  A  P  T  E  R  3
Should I think of this as camping? 
This is the second time I'll spend the night outside but it's the first time that I'll be much more wary of my surroundings. 
Kahit pa tahimik ang gabi ay maririnig pa rin ang haluyhoy, pagkuskos ng kuko sa pader, pag-untog ng ulo, mga yapak at daing ang tanging normal lang ay ang huni na nagmumula sa crickets.
“Do you think they had survived?”
“Who knows?”
Aba! Dapat lang silang makasurvive ano
“Do you think makakaalis pa tayo dito?”
“Anong think? Talagang aalis tayo rito, hindi ko hihintaying magtulungan ang mga undead na yan para magiba ang pinto.” huminga muna ako nang malamin at saka ibinalik ang paningin sa kaniya. “Let's plan this out. Magiging double ang ingat natin para makaalis dito. I'm not that perfectionist pero hangga't maaari gusto ko sanang ang lahat ay aayon sa plano at hindi sasabit. Kita mo naman? Hindi nabibilang sa daliri ang dami na mayroon sa baba. I don't want to jinx ourselves kaya lahat ng possible outcomes pagu-usapan at is-solve natin bago tayo umaksyon.”
“Alright! Let's set some rules. Alam kong may alam ka na rito pero I still want to discuss it to be clear.”
“Rule #1, ang importante sa lahat. Huwag na huwag tayong gagawa ng kung anong ingay. As much as possible, maging alerto tayo sa paligid. Kahit nasa ilang kilometro pa ang layo, malalakas ang pandinig ng mga yan. Dinaig pa ang mga aso. Ni kahit paghinga na nga ata natin naririnig e. Okay! Next.”
“Rule #2, bawal ang pakupad-kupad, kailangan maliksi tayo. Pero hindi aabot sa puntong sobra at makakagawa ng kahit anong klase ng ingay.”
“Rule #3, matuto tayong mag-isip nang mabilis, we never know kung anong mangyayari sa ilang segundo natin. Huwag tayong pangungunahan ng takot at kaba. Dahil ang dalawang 'yan ang magiging dahilan para — alam mo na, hindi ko na kailang i-elaborate or gusto mo bigyan kita ng detelyadong verbal image. You can —”
“No. Tronia! I get it. Naiimagine ko na. I knew it. You aren't good for my mental health. Bakit nga ba ako lang ang nagsu-suffer dito?”
“Don't you worry it won't take too long.”
“What do you mean?”
I only shrug in my response.
Raisa gasps exaggeratedly. “You mean kapag successful ang paglabas natin dito, maghihiwalay na tayo? Ganoon ba?”
No. 
What I mean is,
Hindi na lang ikaw ang alam kong — hindi makakatagal sa presensya ko
Because that was my role.
Ganung character ako ginawa.
“You can't do that, Tronia! I know we're not on good terms. Pero I still want us to be with each other. Lalo pa ngayon, I can feel it. Alam kong nakasurvive rin sila. I have faith in them. It won't take us long to reunite. Let's stay with each other, yes?”
“Hoh! Clinging on me already?”
“That's not it. Gusto ko lang mag stay tayo sa isa't-isa.”
“You just don't have a choice, Raisa. We're stuck with each other. Ako lang ang mayroon ka sa ngayon kaya ka ganyan. I won't blame you though, no biggie, I'm used to it anyway.”
“No! That's no —”
“Alright! Alright! We can't waste time, do we?”
Huwag sanang umulan, ayokong madulas ang madadaanan namin. 
Masyadong makakagawa ng ingay ang tilamsik ng ulan sa mga paa namin if ever.
“We need to search for weapons. Hindi natin yun nagawa kanina. Pero now, need na natin. Kahit pa anong pilit nating huwag silang makasalamuha ay hindi pa rin maaalis nun ang posibilidad na may makakasalubong or makakasalamuha tayo talaga. Kahit pa sinusubukan natin huwag natin silang pansinin or huwag nila tayong mapansin hindi pa rin natin yun maiiwasan. Alam mo na, life is full of twists and surprises so mas okay nang handa tayo.”
This is the start of our misery.
Sa kinakatayuan pa lang namin ngayon napakalabong may makita kaming panglaban.
We need to explore, 
and hunt,
to kill...
Because this is the starting point of killing isn't a crime anymore.
It's either to kill or to be killed.
Your choice.
Awakened Where The Apocalypse's PrevailsWhere stories live. Discover now