La mala (ตัวร้ายของเอมีล) 20+

Never be the same : ระหว่างเรามันคงไม่มีทางเหมือนเดิม

Helio's pov

"พี่ควรจะบอกเรื่องนี้กับผม"

"บอกว่าเธอคือคนรักเก่าของพี่ ผะผมจะได้ไม่.."

"ไม่เอมีล.."

ผมส่ายหัวเบา ๆ ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูด

"แต่พี่คงจะไม่ได้มานั่งเสียใจอยู่แบบนี้ ถึงผมจะรักเธอมากแต่ผมก็รักพี่มากเหมือนกันนะ!"

"ไม่เอมีลเราอย่ามารู้สึกแย่กับพี่เลย พี่สมควรโดนแบบนี้ทั้งหมดมันเป็นความผิดของพี่"

"พี่มันโง่เอง พี่ทำทุกอย่างพัง"

"ผมเสียใจกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับพี่ทั้งสองคนนะครับ..

"แต่พี่ควรจะเล่าอะไรให้ผมฟังบ้างสิผมเป็นน้องชายของพี่นะ.."

"พี่รู้เอมีล แต่มันเป็นเรื่องที่น่าอับอาย..ตอนนั้นเราไม่รู้ละดีที่สุดแล้วละ"

เราสองคนนั่งเงียบอยู่สักพักก่อนเอมีลจะเอ่ยถามกับผมว่า

"Helito, will we still be the same?"

ผมหันไปมองบนท้องฟ้ายามเย็นที่มีแสงพระอาทิตย์สีส้มอ่อน ๆ สะท้อนลงไปบนผิวแม่น้ำท่ไหลผ่านต่อหน้าเรา ผมยิ้มและหันมาตอบกับเอมีลว่า

"Tú siempre eres mi hermano."

(You'll alway be my brother.)

สายตาของผมกลับไปจ้องมองยังสายน้ำระยิบระยับอีกครั้ง

"It hurts to admit that she does love you more than she did love me."

"Between us will never be the same, I hope you can understand that.."

"But I will always love you, Emilito."

"Para siempre.."

(ตลอดไป)

"Sí..entiendo que. También te quiero por siempre hermanito.."

(เรื่องนั่นผมเข้าใจดี ผมก็รักพี่ตลอดไปนะ)

เขาเอามือมาบีบเบา ๆ ที่ไหล่ของผมเพื่อปลอบใจ ตั้งแต่ตอนเขายังเป็นเด็กเขาก็ชอบทำแบบนี้ตอนที่ผมเสียใจ มันทำให้ผมแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เขารู้ว่าผมเจ็บมากแค่ไหนถึงแม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไรมากก็ตาม

เมื่อมารู้ว่าคนที่เธอรักมากกว่า กว่าที่เคยรักผมนั่นคือน้องชายของตัวเอง มันทำให้ผมเจ็บตรงหน้าอกจนหายใจแทบจะไม่ออก สิ่งที่เธอทำมันใจร้ายมากที่สุด บังเอิญไหมละผู้ชายในโลกมีมากมายแต่เธอกับเลือกที่จะรักเอมีลของชายสุดที่รักที่ผมห่วงใยที่สุด

แต่ถึงยังไงผมก็เข้าใจว่าความรักมันหักห้ามกันไม่ได้ แต่ทำไม.. ตอนที่เธอแต่งงานกับไอ้ผมทองนั่นและถึงกับขนาดมีลูกกับเขามันยังไม่สามารถทำให้ผมรู้สึกเจ็บมากเท่ากับตอนนี้เลย หรือผมสมควรได้รับกับโชคชะตานี้จริง ๆ ผมสาบานได้ว่าที่ผมสารภาพกับเจสลินทั้งหมดมันคือเรื่องจริง ผมเองก็สูญเสียทุกอย่างไม่ต่างอะไรกับเธอในตอนนั้น ทั้งชีวิต คนรัก ผมสูญเสียอนาคตทั้งหมดกับเธอไปแล้วมาตอนนี้ก็น้องชายผมอีก

มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก ไม่ใช่ว่าผมจะตัดขาดกับเอมีลแต่มันเป็นความสัมพันธ์ระหว่างเราต่างหากที่ขาดสะบั้นอย่างไม่มีชิ้นดี ตอนนี้ผมแทบจะไม่สามารถมองหน้าไอ้เอมีลได้ด้วยซ้ำ แต่ผมน่ะ..คงจะไปโทษใครไม่ได้นอกจากตัวของผมเอง มันเป็นผมเองที่ทำทุกอย่างพังทลาย และนั่นมันก็ทำให้ผมใช้เวลาอยู่นานกว่าจะพาตัวเองให้ใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้โดยไม่มีเธอ ถึงมันจะเคยเจ็บจนเจียนตายแต่ตอนนี้..ผมไม่เป็นไรแล้วละ อย่างน้อยเธอก็ได้รับรู้ความจริง..

ผมคงไม่มีวันสามารถลบเธอออกไปจากหัวใจได้..แต่ผมน่ะจะใช้ชีวิตนับต่อจากนี้ให้ดีที่สุด ที่ตัวผมเองสมควรได้รับ..