Mon Amour ❤️💍

Deel 41

Pp Yasmine

We hebben een gezellig avondje achter de rug. Thuis aangekomen doe ik mn avondroutine z'n ga ik naar bed. Pfff ik mis Younes echt, maar ik moet hem dringend vergeten. Ik dacht echt dat hij degene was waarmee ik zou eindigen. Kolchi mekteb...

We zijn al een maand verder. Vandaag vertrekken we alweer naar regenlandje. De fam van Younes weet onze gebeurtenis trouwens ook en ze zijn best boos op Younes. Terecht. We stappen allemaal in op de vliegtuig. Younes zit er ook bij, samen met z'n gezin. Ik ga naast Marwa zitten. De vliegtuig stijgt op. "Bismillah"

Ik krijg een bericht via mn insta. Younes. Serieus?

Y: Wnnr kunnen we praten?

Ik skip het. Ik heb toch niks te zeggen. We zijn veilig aangekomen, Alhamdullillah. We nemen afscheid van Younes z'n gezin.
Oefff eindelijk thuis!! Ik loop naar mn kamer die ik al anderhalve maand heb moeten missen. Ik neem mn telefoon erbij. Lamyae belt me. Hahahaa mist ze me nu al? Ik neem op. "Schat mis je me nu al?" Vraag ik lachend. "Younes ligt in coma" hoor ik dr huilend zeggen. Ik schrik en sta meteen op. "Wat??" Vraag ik. "Kom aub naar hier, ik leg het je zo allemaal uit" zegt ze. "Isgoed, tot zo" antwoord ik en leg neer. Pff wat heeft die jongen nu weer uitgestoken? Ik loop naar beneden. Enkel mn moeder was er. "Mama kan je me snel snel brengen naar het ziekenhuis. Younes ligt in coma" zeg ik. "Huh kifesh? Hoezo?" Vraagt ze terwijl ze haar sleutels pakt. "Lamyae ging het allemaal uitleggen als ik daar was" We stappen de auto in en rijden naar het ziekenhuis. Daar aangekomen loop ik naar binnen waar ik Lamyae en dr gezin half huilend tegen de muur zie staan. Ik loop naar Lamyae en geef haar een knuffel. "Schat, wat is er gebeurd?" Vraag ik. "Sorry lieverd, dit hoor je niet graag, maar je broer heeft hem geschoten in z'n buik" zegt ze huilend. Ik schrik en leg mn hand voor mn mond. "Wat??? Anouar?" Vraag ik. Ze knikt. Ik loop boos van het ziekenhuis weg en ga naar mn moeders auto. "Wat is er?" Vraagt ze. Ik wou wat zeggen, maar ik huil. "Mama, Anouar heeft Younes in z'n buik geschoten" zeg ik door mn gehuil heen. "Hij heeft wat? A wilie?" Zegt ze. Ze knuffelt me en ze huilt ook. We rijden snel naar huis. We zien Anouars auto op de oprit, dus betekent dat dat hij thuis is. Ik loop naar boven, naar z'n kamer. "WTF HEB JE GEDAAN?" Roep ik boos. "BEN JE FUCKING DOM?" Ga ik verder. "Yasmine, ik wou je beschermen. Ik wil niet dat die flikker je pijn doet. Je hebt amper genoten van je vakantie" is zijn antwoord. Ik kijk hem scheef aan en sla hem op z'n borstkas. "UGHH IK HAAT JE! WRM KUNNEN JONGENS NIET GWN NORMAAL ZIJN???" Ik loop boos de kamer uit en ren naar mn eigen kamer. Marwa komt geschoqueerd de kamer in. "Waarom schreeuwde je zo naar Anouar? Wat heeft hij gedaan?" Vraagt ze. "Pfff ik haat jongens!! Hij schoot Younes neer in z'n buik!" Zeg ik huilend. "Wat? Is hij...?" "Nee nog niet. Hij ligt in coma" antwoord ik. Ze kijkt me met open mond aan. Ik haat mn leven.

Ze hebben Anouar opgepakt. Pff ik leef nu echt in een hel. Zonder Younes. Zonder broer. Walid is ook al streken gaan uithangen. Pfff wat moet ik nu?

Ik zit alweer in het ziekenhuis, bij Younes. Hij ligt onder de draden. Tuurlijk ben ik nog steeds boos op hem, maar toch doet het me pijn om hem zo te zien. "Ghelti, wollah semhay (sorry), als ik mn broer kon tegenhouden had ik dat meteen gedaan. Ik schaam me echt" zeg ik tegen de moeder van Younes. Ze neemt me in haar armen. "Het is niet jij die sorry moet zeggen, lieverd" zegt ze. Ik geef haar een kus op dr voorhoofd.

De volgende ochtend sta ik op, met de gedachte dat Younes in coma ligt, en mn broer in de gevangenis. Nou, fijn gevoel hoor! 😒
Ik loop naar beneden en ga bij mn moeder zitten. Ze heeft heel de nacht niet geslapen meskina, rode ogen, dikke wallen. Pfff ik zou echt niet in haar plaats willen staan nu. Ma Sha Allah, ik heb zo'n sterke moeder. Ik wou dat ik ook zo sterk was als haar. "Ik hou van je, yema" zeg ik. "Ik ook van jou" zegt ze en ze geeft me een kus op m'n hoofd. Pfff ik ben het hier echt helemaal zat. Het is de 1ste keer dat ik dit zeg, maar op dit moment heb ik school echt nodig om mn gedachtes te verzetten.

"Wanneer mogen we Anouar bezoeken?" Vraagt mn moeder aan mn vader. "Normaal elke zaterdag. Hij mag wel maar 1u bezoek ontvangen" zegt hij. Pfff. Hij moet 6 maanden in de cel blijven, btw. Dit wordt echt een helse leventje. Met Younes is het niet beter geworden, maar ook niet slechter. Hij is precies hetzelfde als gisteren. Straks bezoek ik hem nog wel eens. Ik ga naar boven, doe woedoe, en bid mn gebed. Ik zeg niet vaak in het verhaal dat ik bid, maar alhamdullillah doe ik dat wel 5x per dag.

Ik ben nu onderweg naar het ziekenhuis. Bij het ziekenhuis aangekomen, loop ik naar de kamer waar Younes te vinden is. Niemand is er. Ik ga naar de stoel die zich naast het bed bevindt. Ik pak zijn hand vast. Na een tijdje voel ik een zachte knijp. "Y..Younes?" Vraag ik. Geen antwoord. Ik haal er een dokter bij en vertel wat er zojuist gebeurd was. "Nou, dan is dat geweldig nieuws. Hij kan elk moment opstaan" zegt hij. Ik bedank hem en hij gaat weer weg. Ik bel ondertussen naar Lamyae om haar het nieuws te vertellen. Ze was niet normaal blij. Ze komt elk moment binnen.

Na 10min hoor ik haar blij de kamer inlopen. Ik lach en geef haar een knuffel. Ze knuffelt me hard terug. "Waar zijn je ouders enzo? Heb je het hun verteld?" Vraag ik. Ze knikt. "Ze komen binnen een kwartiertje" antwoordt ze. We praten nog wat over verschillende gebeurtenissen en wachtten ondertussen op het gezin.

Stemmm❤️