Bukuria e erresires

34

Mos me vrisni ju lutem🙈

Ndodheshin para nje vile te madhe ne periferi te vendit . Kishin fikur dritat e makinave qe te mos ndriconin vendin dhe dikush te merrte vesht qe ato ndodheshin aty .

As vete nuk po i besohej qe ai po bashkepunonte me vrasesin e vellait te tij . Kishin ardhur te dy ketu dhe dolen nga makinat e tyre . Perballe tyre qendronte nje vile madheshtore ngjyre e bardhe . Rreth nuk shikonin ndonje roje .

-Asher bashke me Alisterin Majkellin Markusin, Martinin do shkoni nga pas me disa nga djemte e Martinit

-Po Don - thane te gjithe njeheresh .

-Une, Xhoni , Leandri , Dario, Mikaeli bashke me 3 te tjere nga djemte e Martinin do dalim nga para.

-Po Don-thane te gjithe

-Pse duhet te vendosesh ti ?- tha Martini

-Nuk eshte koha e duhur Martin . Pak dua dhe te vras pa u menduar dy here - e kercenoi -Vazhdojme -dhe u drejtuan me ngadale drejt viles . Po fillonte te dyshonte qe mund te ishin aty brenda , pasi cdo drite ishte e fikur por vazhdoi para .

Martini ishte futur nga mbrapa dhe ndezi nje drite dhe po ashtu dhe Aleksandri .

-Kjo shtepi eshte braktisur - tha Dario qe shiko rreth e rrotull . Shikoi nga dritarja dhe nje drite makine u dallua ne perendim .

-ESHTE KURTH TE GJITHE TE DALIN NGA VILA - bertiti dhe te gjithe vrapuan drejt daljes ku nje shperthim u degjua duke hedhur vilen ne ere.

Hapi syte dhe shikoi veten ne nje dhome te vogel . Mbylli syte duke u munduar te merrte veten nga dhimbja e kokes dhe nga turbullimi qe ndjenjte . Ishte akoma me bluzen e Aleksandrit dhe ishte e shtrire ne nje krevat dopio .

U ngrit hapi perden qe te shikonte nga jashte por nuk dukej gje nga erresira qe kishte mbizoteruar ne ate vend . Ne qiell as hena nuk dukej vetem disa re ngjyre gri. Nje lot i ra ne faqe dhe disa te tjera vershuan pas saj.

-Shoh qe qenke ngritur- degjoi nje ze pas saj dhe u kthye drejt tij . Drejt fytyres se shpifur qe tashme ishte pikturuar nje buzeqeshje vetekenaqesie . -Dhe mjaft u qurravite .

E shikoi ate eger , me neveri dhe me percmim . E urrente ate njeri , e kishte urryer gjithmone prandaj ishte munduar qe cdo here ti qendronte larg .

-Mjaft me the se cdo te bej.- tha ajo me te eger dhe ai beri nje nenqeshje

-Mos harro se gruaja e kujt je bushter - i tha ai

-Une nuk jam gruaja e askujt -ngriti gishtin ku para nje dite qendronte unaza-E shikon as unaze nuk kam

Dhe pasi tha kete , ndjeu qe faqja i djegu dhe anoi koken nga ana djatht . Ai i kishte gjuajtur me sa fuqi kishte . E kapi nga krahu dhe e terhoqi por ajo ndaloi ne vend  duke  u perpjekur me gjithe force qe te qendronte aty.

-Eja , mos me bej te te marr zvarre . Mendon se nata jone mbaron me kaq?- i tha ai ironikisht dhe vazhdoi ta terhiqte .

-Nata jone ? Cfare thua ?- tha ajo e frikesuar

-Ti je gruaja ime keshtu qepe gojen- tha ai

"Zot bej qe mos te jete ajo qe po mendoj. Me ndihmo te lutem" thoshte me veten ajo . Ishin futur ne nje dhome te stermadhe , me nje banjo brenda dhe nje krevat te madh midis .

-Tani , jemi vetem krejt - tha dhe mbylli deren me celes , ndersa ajo shkoi para, drejt dritares por sa me larg shtratit . Ndjeu frymemarrjen ti merrej dhe po mundohej te qetesohej por nuk po mundej dot .

Rrudhi vetullat dhe ndjeu prekjen e Luciferit ne krahet e saj. Ia hoqi duart dhe u largua pak me larg tij. Ktheu shikim drejt tij dhe shprehja e fytyres se tij ishte djallezore dhe e frikshme per Aleksisin .