Ay Işığım (+18)

1.

{Hikayeye başlama tarihinizi alalım.}

🌙

Aylin Toprak..

Odamın kapısının alacaklı gibi çalınmasıyla irkilerek uyandım.

Uyku mahmuru olduğum için sinirle "Gel!" diye bağırdım.

Yeşim telaşla içeri girip kapıyı kapattı. Hemen yatağıma oturdu. "Neler oldu neler!"

"Ne oldu yine?"

"Kandemir alesi bu akşam bizim konağa gelecek!"

"Ee?"

"Hayır iş için gelecekler!"

Yerimde doğruldum. "Yani?"

"Ne yanisi kızım? Ya sen, ya da ben çok yakında bu evden ayrılacağız diyorum!"

Yeşim benim kuzenimdi. Çocukluktan beri birlikte büyümüştük. Kardeşim gibiydi.

"Belki şirketleri birleştirmek istiyorlardır? Ya da belki amcam hiç birimizi vermez?"

4 yaşından beri beni amcamlar büyütmüştü. Annemle babamı bir araba kazası sonucu kaybetmiştim.

"Kandemir ailesi bu kızım! Babam onları geri çevirir mi hiç?! Hem başka ne hayır işi olacak?"

"Anladım."

Boynuma sarıldı. "Ben senden ayrılmak istemiyorum Aylin!"

"Ayrılmıyoruz ki kuzum. 2 sokak aramız olacak o kadar."

Başını salladı üzgünce.

Bir kaç dakika sonra kahvaltı masasına oturmuştuk. Amcamı bekliyorduk. O gelmezse yemeğe başlayamazdık.

"İkinizden birini sonunda başımızdan defediyoruz." dedi Ilgaz abi.

Yeşim dil çıkarmakla yetindi. Ben de bir şey söylemedim. Ciddi olmadığını biliyordum.

"Aynen. Rahat bir nefes vereceğiz sonunda." dedi Bahadır da.

Dördümüz birlikte büyümüştük. Ilgaz abi benden 2 yaş büyükken, Bahadır benimle yaşıt, Yeşim ise 2 yaş küçüktü. Onlar kardeşti ama beni de kendilerinden hiç ayırmamıştılar.

Amcam masaya geçip oturdu. "Günaydın!"

Hepimiz bir ağızdan 'günaydın' deyip kahvaltımızı yapmaya başladık.

"Kandemirler akşam hayır iş için gelecekler." dedi amcam bilgilendirmek adına.

Hepimiz başımızı salladık.

Kahvaltıdan sonra çalışanlar karınca misali çalışarak konağı süslüyordular. Ben avluyu izlerken yengem yanıma geldi.

"Neden burada dikiliyorsun kızım?"

"Hiç, izliyorum öyle."