NASİBİM

11. BÖLÜM

بسم الله الرحمن الرحيم

Selamün aleyküm arkadaşlar 🌸
Bölümleri beğenirseniz eğer oy atıp yorum yapmayı unutmayın 💓
İyi okumalar dilerim 💕

__________

Rabia ' nın annesi Feride Hanım girdi hastaneye kocası da yanında , gittiler danışmaya , kadının yüreği ağzındaydı zaten bir de danışma Yoğun bakımda olduğunu söyleyince zor tuttu kocası onu. Yoğun bakımın koridorlarında ilerlediler hızlı ama güçsüz adımlarla . Menekşe ' yi görmesi ile yanına vardı. Ne hale gelmişti bu güzel kız.

Yüzü solmuş gözleri kanlanmıştı. Hareket dahi etmiyordu. Kızın omzuna dokundu destek almak istercesine onunla konuşup neler olduğunu öğrenmesi gerekiyordu. Ama en önemlisi de şuan kızı ne durumdaydı. Ne zamandır içeride savaş veriyordu .
Çok pişmandı Feride Hanım. Rabia ' ya istediği gibi bakamamıştı. Onunla olması gerektiği gibi anlaşamamıştı. En son ne zaman birlikte dışarıya çıkmışlardı. Ona ne zaman sarılıp Saçını okşamıştı .
Her gün kavga ederlerdi. Zorla temizlik yaptırır beğenmez tekrar bezi eline tutuştururdu. Sadece ev işleri hakkında konuşurlardi. Çok nadir bilgi edinmek amaçlı sohbet ettikleri olurdu. Evde durmazdı ki Feride Hanım. Sürekli ailesiyle , ablalarıyla buluşur misafirliğe giderdi. Rabia peki o ne yapardı ? Ama o kendisi istemezdi ki gelmeyi . Sevmezdi zaten kalabalık ortamları . Yalnız kalmak hoşuna giderdi. Sadece arkadaşlarıyla buluşacağı zaman çıkardı evden. Farklı bir bağ vardı arkadaşları ile.

Menekşe koluna birinin dokunduğunu çok sonra fark etti. Kafasını kaldırınca Feride Hanım ' ı gördü. Hemen ayaklanıp sarıldı. Feride Hanım kızının kokusunu buldu Menekşe ' de . Tutamadı ikiside kendini . Uzun süre sarılır vaziyette ağladılar. O sırada Menekşe ' nin ve Ayçin ' in annesi girdi hastaneye. Onlarda sordurup Yoğun bakım bölümünde olduğunu öğrenince oraya ilerlediler. Yavuz bir süre Ayçin ' in yanında kaldıktan sonra durumu öğrenmek için Yoğun bakım tarafına ilerledi.

Menekşe annesini görünce ona da sarıldı. Etrafı ağlama sesleri ve hıçkırıklar doldurdu. Yavuz sesleri duyunca hızlandı acaba haber mi vardı?
Ayçin 'in annesi Zeliha Abla kızını göremedi etrafta. Köşede , hüzünlü gözlerle ağlayan Anne kızı izleyen Murat ' a döndü bakışları. Ona doğru ilerledi.

Zeliha: Oğlum Ayçin nerede . Neden burada değil. Yoksa onada mı bir şey oldu. Nolur söyle.

Murat hemen Zeliha Abla ya doğru yaklaştı. Yanlış anlamıştı.

Murat : Yok ablam lütfen sakin ol. O iyi durumda . Sadece halsiz hissettiği için serum verdik. Dinleniyor .

Zeliha Abla bu duydukları ile rahatlamıştı. Derin bir nefes verdi dışarıya

Zeliha Abla: Oğlum sana zahmet beni ona götürsen ben de görsem onu

Murat , Yavuz ' un geldiğini görünce ilk önce şaşırdı sonra yüz ifadesinden bir sorun olmadığını anladı. Tam ondan rica edecekken arkadan gelen Ayçin 'i fark etti. Ayçin duvara tutunarak yavaş yavaş geliyordu. O da perişan haldeydi. Yüzü bembeyaz olmuş gözleri çökmüştü. Kolundaki serum bitmeden kendi çıkartmaya çalışmış bu yüzden kolu kızarmıştı. Annesi Murat ' ın baktığı yere doğru kafasını çevirince kızını gördü. Hızlı adımlarla yanına ilerledi. Kızını düşmesin diye tuttu kolundan .

Zeliha Abla : Yavrum , güzel kızım nasılsın he ? iyi misin ?

Dedi şefkatli çıkan sesi ile

Ayçin sadece kafasını salladı , ağzını açacak hali yoktu . Gözleri Menekşe ' yi buldu. Annesine sarılıp ağlayan arkadaşını . Yaklaştı annesinin yardımıyla arkadaşına doğru. Menekşe , ona doğru gelen Ayçin ' i gördü. O da yaklaştı. Aradaki mesafeyi azalttı. Gözleriyle konuşmaya başladılar.
Ayçin bir haber var mı diyerek anlatmaya çalıştı gözleriyle. Menekşe ise kafasını salladı olumsuz anlamda.

Zeliha Abla, Ayçin ' i süzdü. Daha sonra gözleri ellerine takıldı. Elleri kan lekeleriyle doluydu. Kızını kendine doğru çevirdi.

Zeliha Abla : Kızım gel ellerini yıkayalım . Temizleyelim seni

Ayçin 'in gözleri doldu. Annesine karşı bir kin beslemeye başladı içten. Anlayışlı olmasını ister gibi baktı Annesine. Yalvarır gibi

Ayçin : Anne , nasıl böyle söylersin .Bu kan Rabia 'ya ait. Onun tertemiz , saf , berrak kanı. Onun kanına dokunup hissetmek bana gurur verir. Rabia'm biricik kuzum dokundu bu ellere. Sıkı sıkı tuttu ellerimden. Bu kan değil bu bir şereftir. O masum kızın kanıdır bu.

Zeliha Abla : Ama kızım Rabia seni böyle görürse üzülür. Gel temizlenelim güzel çıkalım Onun karşısına.

Ayçin : Hayır olmaz . Ya kuserse bana. Olmaz istemiyorum

Annesi dil döktü bir süre. Zar zor ikna ettiler Ayçin ' i . Annesinin yardımıyla ellerini yıkayıp temizlendi. Tekrar Yoğun bakım bölümüne giderlerken bir çığlık duyuldu etrafta. Hayır hayır bu bir çığlık değildi. Bu bu ... Bu bir feryattı. Yavrusunu kaybeden bir annenin feryadıydı. Bacaklarını hissedemedi korkudan . Hayır dedi hayır olamaz . Anlamıştı her şeyi Rabia ' yı kaybedemezdi. Korka korka köşeyi döndü. Yoğun bakım bölümüne gelmişti.

Feride Hanım ' ı tutup oturttular köşeye bayılmak üzereydi. " Yavrum , yavrumu getirin bana. Kızım gitti benim. Sahip çıkamadım Rabia ' ma . Annelik yapamadım ona . " diyerek sayıklıyordu. 

Göz göze geldi Menekşe ile. Boğazı düğümlendi. Yutkunamadı . Ne olacaktı şimdi. Ne yapacaktı. Rabia gider miydi ki . Ama söz vermişti. Gitmeyecekti. Ellerine baktı. Küstün mü bana . Bana küstün mü Rabia . Ellerimdeki senin kanını temizledim diye mi gittin. Gitme Rabia. Nolur gitme . Geri gel . Ben senin kanından tiksinmem ki ona pis diyemem. Geri gel istediğini yapayım . Ne olursa yaparım. Bırakma bizi kanadı kırılmış güvercin gibi. Kanadımız kırılırsa ne yaparız biz. Ne anlamı kalır güvercinin ne işe yarar artık. Uçamaz ki. Gökyüzüne çıkamaz ki bir daha . Bir ömür yerde yürümeye hapis kalır. Hiçbir özelliği kalmaz artık güvercinin.

Annesine döndü. Gözyaşlarını tutamıyordu. Elleri titriyordu. Bütün içindeki kini döktü bir anda .

" SENİN YÜZÜNDEN OLDU. DEDİM SANA YIKAMAYAYIM DİYE!!! TEMİZDİR ONUN KANI BEN TİKSİNMEM RABİA MIN KANINDAN. YIKADIM ELİMİ KÜSTÜ İŞTE BANA !!! KÜSTÜ GİTTİ BİZDEN . BİR DAHA GELMEZ Kİ . NE YAPACAĞIM ŞİMDİ BEN . NE OLACAK ŞİMDİ!!! NEDEN YIKADIM ELİMİ NEDEN!!! HEPSİ BENİM SUÇUM. BENİM SUÇUM. APTAL KAFAM!! APTAL KAFAAAMMM!!!!!!

Diye bağırmaya başladı. Kendinde değildi artık. Sinir krizi geçiriyordu. Feride Hanım ' ın haykırışları çıkmıyordu kulağından. Sürekli çığlık atası geliyordu . Elleriyle kafasına vurmaya başladı. Sayıklıyordu aralıksız

APTAL KAFAM . APTAL KAFAM. YIKADIM ELİMİ. GİTTİ. GİTTİİİ. KANIDA GİTTİ . RABİA DA GİTTİ!!!

Annesi de ağlıyordu. Herkes ağlıyordu. Yavuz 'un içi parçalandı. Kendini çok zor tutuyordu. Sevdiceğini bu halde görmek canını acıtıyordu.Yavuz ve Zeliha Abla sakinleştirmeye çalıştılar ama bir faydası olmadı. Hemşireler geldi seslere karşı. Zor tuttular Ayçin ' i . Sakinleştirici iğneyi biri sertçe batırdı koluna. Yoksa baş edemezlerdi. Ayçin gür bir çığlık kopardı bu acıya karşı. Daha sonrası sessizlik.

Menekşe ' nin nefesi kesildi. Ayçin ' i böyle görmek canını çok yakmıştı.

Acılı bir bayram oldu onların ki . Herkesin evine güler yüzle bayram kutlanmaya gidilirken Feride Hanım ' ın evine simsiyah girildi. Rabia ' nın fotoğrafından başka kimse gülümsemiyordu ...

________

Bölüm sonu
Yazım hatası varsa kusura bakmayın arkadaşlar 🌺

Rabia ' nın vedası içimizi parçaladı. Boğazımız düğümlendi bu bölüm. Gözlerimiz sulu sulu okuduk. 🥺😖

Yorumlarınızı eksik etmezseniz çok sevinirim. Kendinize iyi bakın Hoşçakalın 😞