27 DAYS (LARRY)

DAY 4

Herkes hüznü farklı şekillerde yaşar, acı verici duygular genelde beklenmedik zamanlarda  gelirler. İstemediğiniz zamanlarda. İhtiyacınız olmadığı zamanlarda. Ama yine de gelirler ve bu konuda yapabileceğiniz pek bir şey yoktur, tüm bunlar çok doğaldır.

Hüzün, içinde yumak ve bir yüzünde acı düğmesi bulunan bir kutu gibidir.

İlk aşamalarda bu yumak o kadar büyüktür ki sık sık acı düğmesine basmazsanız kutuyu hareket ettiremezsiniz. Bazenleri de birileri bunu sizi incitmek için bilerek yapar. Seni ne kadar ileri itebileceklerini görsünler ki boşluğa düş, kendi içinde parçalan ve kabuktan başka bir şeyin kalmasın, acı içinde ve düşüncelerinle baş başa kal. Bir süre sonra bu kutu kendi kendine tıkırdamaya başlar ve bir süre sonra da üzerindeki o düğmeye tekrar ve tekrar, sürekli olarak basılmasını sağlar. Bazen o kadar çok o düğmeye basılır ki durduramayacaksın gibi gelir, kontrol edemezsin, canını yakmaya devam eder. Çok, çok fazla canın yanar.

Ama zamanla bu yumak küçülür. Tamamen yok olmaz ve ne zaman bu acı düğmesine basarsan acı aynı derecede yoğundur. Ama genel olarak gün geçtikçe bu acıyı atlatmak daha kolaydır.

Zaman geçtikçe Louis'nin de bu şekilde hissetmesini istiyorum. Acı çekmesini istemiyorum. Beraber yaşadığımız tüm güzel anıları görmesini istiyorum. Yaşadığımız aşkı hatırlasın istiyorum.

Yeniden aşık olsun istiyorum. Bir ailesi olsun. Çocukları olsun... Onu sevecek ve acınası halimle ona veremeyeceğim şeyleri ona verebilecek biri...

Ben işe yaramazım... Onun için hiçbir zaman yeterli değildim.

Louis, Harry'nin mezar taşını öperken "Benim için yeterliydin Harry. Her zaman öyle olacaksın." diye fısıldadı. Ardından günlüğü yanına açık olarak bıraktı, başını Harry'nin mezarının üzerine koymadan önce parmaklarını mezar taşının üzerinde gezdirdi.