Vera [TAMAMLANDI]

40 - Ne dizayn????

Eve gitmeden önce hastaneye uğradım. Yasin bayağı ayaklanmıştı artık.

- Yarın çıkıyorum. Dedi gururla.

- Çok sevindim.

Gerçekten sevinmiştim ama belli edebilmiş olduğumu sanmıyordum.

- Neyin var senin?

- Yorgunum, boş ver...

- Kızım ne zamandır hastanede yatıyorum biliyorsun. Azıcık aksiyon, azıcık kaos, azıcık dedikodu benim de hakkım değil mi? Anlatsana.

- Neresini anlatacağımı bilmiyorum. Derken ağlamaya başladım.

Bu benim artık rutinimdi. Ağlamak ve sızlanmak.

Aptalca ama bazen Serdar'la evli olduğum zamanı özlüyordum. O kadar sağlam bir zırh kuşanmıştım ki o zamanlar, asla ağlamıyor sadece hayatta kalmaya, duygusuz kalmaya, günü geçirmeye çalışıyordum. Şimdi ise olur olmadık her an ağlayan birine dönüşmüştüm.

- Şşşş, Vera... Ağlama ama lütfen. Anlat hadi, bir yerden başla.

Derin bir nefes aldım. Uzanıp elini elimin üzerine koydu.

- Anlat hadi en azından rahatlarsın. Dedi şefkatle.

Çok özele girmeden Nurşim, Neslihan ve Cihan'ın bana kızgın olduklarını ve son derece haklı olduklarını anlattım.
Sonra Tuna'nın iş teklifinden bahsettim.

- Arkadaşlarınla olanlar kötü olmuş evet ama sana değer veren insanlar sinirleri geçince seni dinlerler, eğer yine de dinlemiyorlarsa değer vermiyor ve arkadaş olarak kalmak istemiyorlardır. Bırakırsın giderler. İş teklifine gelince... Sevgilinle aynı ortamda çalışman bana göre iyi değil. Kendimi düşünüyorum da, kendi okulumda bir öğretmenle birlikte olmak istemezdim. En azından uzun vadede.

- Neden böyle söyledin?

- Yani şimdi mantıklı düşün. Tamam en başında ortak insanlarınız olduğu için eğlenceli olabilir. Olayları ve insanları konuşmak... Dedikodusunu yapmak... Ama eğer daha uzun vadede düşünecek olursak, okulda bütün gün birlikte, sonra birlikte eve git, birlikte yemek, birlikte yat, sabah kalk yine okula git birlikte... Off yani, anladın mı?

Kafamı anladığımı gösterircesine salladım.

Cümlesi biter bitmez kapı açıldı.
Elinde çiçekle Balkan göründü kapıda. Bir an şaşkınlıkla donup kaldım öylece. Yasin çabuk ayılmıştı.

- Oooo, iyi insan. Dedi Yasin. Gelsene...

Yasin elini yavaşça elimin üzerinden çekerken Balkan'ın gözleri ellerimize değdi.

- Burada olduğunu bilmiyordum, sen gelmeyince Yasin'e geçmiş olsun diyeyim dedim. Dedi Balkan bana bakarak.

- Eve giderken uğradım ben de.

Yasin ellerini Balkan'a uzattı.

- O çiçekler bana herhalde...

Balkan uzanan ellerine bıraktı çiçeği.
Yasin Balkan'ın yanlış anlama ihtimalini ortadan kaldırmak istercesine, o hitapla girdi cümleye.

- Otur enişte yaa, otur. Senin deli kız da bana ne kadar yorulduğunu anlatıyordu. Yeni projeye başlıyorlar ya...

Enişte hitabı Balkan'ın ses tonunu değiştirse de bana karşı tavrı değişmemişti.

- Öyle mi? Yasin valla sana anlatıyorsa iyi, çünkü bana bir şey anlatmıyor. Dedi otururken. Yeni projede sen mi çalışacaksın?

Yasin o an pot kırdığını anladı. Gözlerime özür diler gibi baktı.