ΕΡΩΤΑΣ, Ο ΛΥΣΙΜΕΛΗΣ

Μάνα Λενιώ

-Κατι κακό συμβαίνει στα παιδιά, το νιώθω.

-Βρε καρδούλα μου, πως το έβγαλες πάλι αυτό το συμπέρασμα; Επειδή δε σου απάντησε η Τερέζα σε δύο τηλέφωνα;

-Ξεχνάς ότι η μικρή μας είπε ότι δεν πήγε στο γύρισμα γιατί ήταν άρρωστη;

-Βρες μπας και τα βρήκαν με τον άλλον και κλείστηκαν στο σπίτι να ανακτήσουν το χαμένο χρόνο;; Όπως κάναμε και μεις στα νιάτα μας, συμπλήρωσε με μια έκφραση νοσταλγίας

-Ελεος βρε Λάμπρο, ο κόσμος χάνεται και συ έχεις εκεί το νου σου.

-Πού να τον έχω μάτια μου; Αυτά τα ωραία έχω να θυμάμαι. Όταν σε έκλεινα στο σπίτι και δεν ξέραμε αν έξω είναι νύχτα ή μέρα. Εσύ δεν τα νοσταλγείς ποτέ;

-Συνέχεια. Είναι από τις ομορφότερες αναμνήσεις μου. Όπως κάθε μου στιγμή μαζί σου, καρδιά μου.

-Τότε σταμάτα να ανησυχείς, έλα εδώ στην αγκαλιά μου να σε χαλαρώσω και να σου πω για άλλη μια φορά πόσο πολύ σε αγαπάω.

Χώθηκε στην αγκαλιά του και σα γατί απόλαυσε τα χάδια και τα φιλιά του. Πάντα την ηρεμούσε το άγγιγμα του, όμως αυτή τη φορά δεν της έβγαζε απ'το μυαλό πως κάτι συμβαίνει.

.........

-Κανένα νέο ε; Μόνο ότι έπαθε υπερκόπωση. Εντάξει ψυχούλα μου, αν μάθεις κάτι πάρε με. Σε φιλώ γλυκά, να προσέχεις. Φιλιά και απ' τον παππού.

-Τι κάνει το λουλουδάκι μου;

-Το λουλουδάκι σου καλά είναι. Η Τερέζα πάλι, άγνωστο. Θα πάρω τηλέφωνο τον Αλέξανδρο. Απορώ και γιατί δεν τον πήρα εξ αρχής.

-Παρτον μάτια μου, για να σου φύγουν οι αμφιβολίες.

........

Γυρνούσε μες στο σπίτι σαν τρελός. Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Είχε μόλις γυρίσει απ' το γύρισμα. Ψυχρό και αδιάφορο χωρίς εκείνη. Σε όλους είχε πει τα περί υπερκόπωσης, προστατεύοντας καλά το μυστικό της. Όταν είδε το όνομα της Λενιώς στην οθόνη του κινητού του, του φάνηκε σα μάννα εξ ουρανού.

-Λενιώ μου, ίσα που πρόλαβε να πει πριν τον πνίξουν τα αναφιλητά.

-Τι έχεις λεβέντη μου; Γιατί κλαίς; Τι συμβαίνει παλικάρι μου;

-Η Τερέζα, Λενιώ μου. Ξέρεις;

-Τι να ξέρω; Έχω μείνει στο ότι χωρίσατε. Τα ξαναβρηκατε; Πού είναι και δε μου απαντάει; Ανησυχώ..