Perilously Devoted (MORGAN SERIES 2)

CHAPTER 2

Umalis ako pagkatapos ng usapan namin na 'yon. Kapag hindi ako aalis ay magkakasakitan nanaman kami ni Javier. Wala nanga talagang magbabago. Habang buhay na kaming ganito.

“Miracle! You went to hospital?”Alice exaggeratedly exclaimed.

“Hindi ako, may nagdala lang sa'kin.”sabi ko pa at umakyat na sa kwarto.

May pasok na ulit sa lunes. One year nalang pero parang susuko na'ko. Pero ba't ngaba 'ko susuko? Minsanan lang naman akong umattend ng klase.

“Ah salamat nawala rin 'yong sakit ng likod ko!”saad ko at humiga sa kama.

Kapag talaga nakabalik ako ng pag-aaral hinding-hindi ko na papansinin si Javier. Mag-aaway at mag-aaway lang kami lagi kapag magsama kami sa iisang lugar.

I wonder why did we became like this. We used to be best friends. Dati dalawa lang kami, masaya, walang problema. Not until she came and the accident happened. Everything change, everything fall apart. We're not the same anymore. He changed, so I am.

I used to remember those days I cried because he's not talking to me. The day he said he doesn't want me in his life anymore. It broke every pieces of our friendship. I used to cry before, but thank god I realized that crying cannot change anything towards us. It looks like he's not longer living in his agony. And I hope I'll be like that soon.

“Ang ingay!”sigaw ko at tinapon ang cellphone ko sa pader. Bakit nga ba ako nag alarm?

“Ate may pasok na!”sigaw ni Alice sa labas. Isa pa 'to.

May pasok na talaga ngayon. Bumangon ako at pumasok sa banyo. Naligo nalang ako kesa mag day dreaming. Malalate pa'ko at baka pag-initan nanaman ako ng mga guro doon sa MU.

Pagkatapos ng lahat ay sumakay na'ko ng motor ko at nagmaneho papuntang MU. Mabilis na nagsi-alisan ang mga tao sa daan ng dumaan ako.

Agad akong bumaba at inayos ang buhok ko. Ang init naman ngayon. Huwag muna kaya 'kong pumasok?

Huwag gan'yan Escabella! Mag-aral ka kung gusto mong grumaduate!

“Morning everyone!”masiglang bati ng professor namin habang ako bored na bored ng nakaupo rito.

Natulog lang ako buong umaga dahil wala naman akong planong makinig sa klase.

“Ate!”bungad sa'kin ni Alice noong makalabas ako sa classroom. Nagulat ako sa itsura nito.

“Bakit ka umiiyak?”nag-aalalang tanong ko rito.

“Ate tinanggal ako ni kuya Javier sa scholarship. Ate hindi na'ko scholar.”umiiyak na saad nito habang nanginginig ang katawan.

The fact is we don't need scholarship because we have money. But the fact that it's an achievement because only intellegent people had this. Sayang.

“Bakit niya naman ginawa 'yon? May ginawa kaba?”nang-aakusang tanong ko.

“Ate wala po, wala po talaga akong ginawa.”sabi niya pa habang patuloy na umiiyak.

Dali-dali akong naglakad at hinanap si Javier. Hindi ko siya nakita sa building naming mga BS management kaya nag-ikot pa'ko. Nahanap ko siya sa cafeteria kasama ang mga kapatid niya.

Agad kong kinuha 'yong metal na nilalagyan ng pagkain at lumapit sakan'ya. Bigla ko iyong inihampas sakan'ya kaya nagsinghapan ang mga tao sa loob.

“You son of a motherfucker!”sigaw ko kay Javier. “anong karapatan mong ipatanggal ang scholarship ng kapatid kong hayop ka!”patuloy na sabi ko.

Alam kong galit siya sa'kin pero hindi niya kailangang idamay ang kapatid ko rito. He doesn't need to put my sister in my own dirt. Kung galit siya dapat sa'kin lang. I can solo his wrath.