Öğrencilerin "zeka" seviyelerine göre sınıfsal ayrıştırma yapan bir okul, notlara göre düzenli olarak öğrencilere sınıf değişimi uyguluyordu. Bu da öğrencilerin öğrenci gibi değil de bir yarış atı gibi hissetmelerine sebep oluyor fakat hiçbiri bunu...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
𓇼 ⋆｡˚ 𓆝⋆｡˚ 𓇼
Saatler 00:30'u gösteriyordu. Uyku tutmamış, vakit geçirmek için elimden geleni yapmıştım. Dizi izlemiş, müzik dinlemiş, kitap okumuş, gece atıştırmalıkları yemiş ama bir türlü uyuyamamıştım. Sonunda bir tane film açtım kendime: We Have A Ghost
Yarıyıl tatilinin bitmesine iki gün kalmıştı. Bu canımı sıksa da en azından arkadaşlarımla yeniden her gün bir araya gelecektik, bu bile bir teselliydi çünkü seneye başka bir okulda olacaktık.
Filmin ortalarında artık yavaşça uykum gelmeye başlamıştı ama telefonumun yüksek zil sesi araya girince adeta yatakta zıpladım ve hızla telefonu sessize alarak ekrana baktım, aynı zamanda filmi durdurdum.
Arayan kişi ancak Hyunjin ya da kızlardan biri olsa şaşırtmazdı.
Ama bu Han Jisung idi...
Şaşkınlıkla aramayı yanıtladım, "Han Jisung? Bu saatte ne oldu?"
"Aşağı inebilir misin? Kapının önündeyim."
Gözlerim kocaman açılırken hızla cama koştum, gerçekten de oradaydı. Buna inanmak çok güç.
"Jisung ne işin var senin burada bu saatte?!"
"Konuşmamız lazım Shin-yeol, aşağı in."
"Çok geç bir saat, bizimkiler fark ederlerse onlara ne diyeceğim-"
"Bekliyorum." yüzüme kapattı. Şaşkınlığım giderek artarken öfke de araya karışmış bir şekilde sinirle ayağımı yere vurdum. Neden geldiğini öğrenmek zorundaydım. Üzerime bir hırka geçirip telefonumu ve anahtarımı da cebime koydum. Olabildiğince sessiz olmaya çalışıp evden çıktım ve sadece sokak lambalarının aydınlattığı yol üzerinde bekleyen Jisung'a ilerledim.
"Jisung ne yaptığını zannediyorsun Tanrı aşkına?"
"Dur, beni dinle. Önemli bir konu."
Derin bir iç çekerek kafamı salladım, "Söyle."
O da derin bir nefes aldı. "Ben bursluluk sınavını kazandım, Amerika'ya gidiyorum."
Pek şaşırtıcı değildi, yapabileceğini biliyordum zaten. Gülümsedim, "Tebrik ederim."
Sıkıntılı bir nefes verdikten sonra başını öne eğdi, birkaç saniye duraksadı ve tekrar gözlerime baktı.
