ESARET

32. Bölüm alıntı

Merhaba sevgili okurlarım nasılsınız umarım iyisinizdir. Uzun zamandır bölüm yazamadım. Yoğunluktan yazmaya fırsat buladım. Buraya sizin için mini minnak bir alıntı bırakıyorum.. yorumlarınızı eksik etmeyiniz benim için çok önemli

Seyit Ali ırmak kenarında yürüyüşe çıktı. Uzun zaman olmuştu buralara gelmeyeli sahi en son ne zaman buraya gelmişti. Annesi hayattayken babasıyla birlikte piknik yapmak için gelmişlerdi. Çocuksu sevinçleri gülüşleri geldi aklına kalbi sıkıştı bir an. Ne olmuştu o çocuğada içinde öldürmüştü. Omuzuna yaslanan kişiyle gülerek yanaklarını başına yasladı.
"Neden bu kadar mutsuzsun."
Seyit Ali sevdiğinin kokusunu içine çekerek tekrar gülümsedi.
"Buda nereden çıktı. Hayatımda sen olduğun sürece ben hep mutluyum."
Eli karısının artık kendisini belli eden  karınına giderek sevmeye başladı.
"Yanımda siz olduktan sonra mutsuzluk benim neyime."
Nazlı iyice sevildiği adama sokularak suyu izlemeye devam etti. İki aşık doğacak bebeleri ile sohbet ederken havanın birden kararmasıyla Seyit Ali hızla kafasını gökyüzüne kaldırdı. Yüzüne damlalar düşmeye başladığında içine giren sıkıntıyla yüzündeki ıslaklıkları elleriyle silmeye başladı ne kadar silerse bir okadar çoğalıyordu. Ellerine baktığında kan olduğunu gördü yağan yağmur değil kandı. Korkuyla Nazlıya baktı.
"Buradan hemen git..."
Nazlı üstü başı kan içinde elinde bebeğiyle öylece Seyit Aliye bakıyordu.
Seyit Ali şok olmuş şekilde Nazlıya bakmaya devam etti.
"Nazlı ne yaptın sen?"
Arkasından gelen kahkaha sesleriyle başını çevirdi. Aynı sesdi yine karanlıktı yüzü.
"Senin yüzünden oldu herşeye katil. Bak bebeğinin de katili oldun.
Seyit Ali hızla kafasını sallamaya başladı.
"Hayır hayır ben birşey yapmadım sen kimsin benden ne istiyorsun. Yeter artık bu bilinmezlik içinde yaşamaktan yoruldum."