Ayran Falı | Texting

2.0

Ay ay yirmi bölüm olmuş benim çiçek kitabımmm xşsşxşsşaşzxş

İyi okumalar.

______________

Mert Alp numarayı verdikten sonra Karam akşam ona yazmayı aklının bir köşesine not etmişti.

Beraber Mehmet'e bakmaya çıktıklarında Mehmet beşiğin kenarına gelmiş, bedeninin yarısı beşikte yarısı dışarıda duruyordu.

Mert Alp koşarak yanına gidip Mehmet'i kucakladığında aklına yine her zamanki hayali geldi.

Keşke Rıfkı olsam.

Sonuçta yakasından sittin sene düşmezse bebişleri de olabilirdi.

Neden olmasındı?

Kendi kendine saçma sapan gülümserken Karam onu takmıyor, yerdeki oyuncakları topluyordu.

İki çocuk bakacağım diye gelmiş, hiç ummadığı şeylerle karşılaşmıştı.

Binada kim var kim yok önemsemezdi. Hakkında söylenenlere kulak tıkardı. Sadece bir şekilde hayatına devam etmek istiyordu bu kadar.

Başka beklentisi de istekleri de yoktu.

Hele hevesi hiç yoktu.

Yine de mutluydu.

"Karam baksana ne kadar tatlı."

Mert Alp'in sesiyle onlara döndüğünde sadece bir tatlı beden değil iki tatlı beden gördüğünü düşündü.

"Evet çok tatlısınız."

Mert Alp Karam'ın cümlesine kendisini de katmasına çekinmeden gülümserken içi bir hoş olmuştu.

Karam da zaten dediğinden çekiniyor gibi değildi.

"Teşekkür ederiz."

"Mehmet acıktın mı?"

Mehmet kendine seslenildiğinde dili döndüğü kadar cevap vermeye çalıştı.

"Hayı, hayı. İştmiyoğum."

İki buçuk yaşında olan Mehmet r harflerini söyleyemiyordu.

"O zaman Mert Alp yermiş süt mamasını bak."

"Süt mamişii." Mehmet süt mamasını duyunca inadı bırakmıştı.

"Mert Alp sen yedirir misin? Neriman Teyze mutfağa hazır bıraktığını söylemişti."

"Olur, olur. Hem bugün Mehmet'e yarın bizimkine."

Karam kaşlarını çattı. "Efendim?"

"Sen de hiç şakadan anlamıyorsun Karam kız." Mert Alp şirin olduğunu düşündüğü bir gülümsemeyle ona bakarken odadan hızla sıvışmıştı.

Arkasında şüpheleri iyice netleşmeye bir Karam bırakarak.

_____________

The end.