Küçüklükten beri hayali olan öğretmenlik şuan onun mesleği idi. İlk görev yeri olan Hakkari'de 2 sene normal bir yaşam süren Nare, teröristler tarafından kaçırılarak günlerce esir kalmıştı.
Bütün umutları tükenmişken yetişen Gölge Timi, onun bu zam...
Her şey seni bekliyor, Her şey gelmeni. İçeriye girmeni, Senin elinin değmesini, Gözünün dokunmasını, Ve her şey tekrarlıyor; Seni nice sevdiğimi..
-Cemal Süreya
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Başladığınız saati alalımmm.
Kalp nasıl severdi? Bir insanı sevmek için ne kadar süre gerekirdi? Gözler yalan söyler miydi, çünkü onun gözleri bana çok şey anlatıyordu. Bir çift kahverengi göz bana hayatımın en güzel hissini yaşatıyordu.
Peki bunca sene kimseye aşık olmayan kimseyle sevgili olmayan ben bir adama nasıl böyle bağlanmıştım? Tamam, bir kez sadece bir kez aşık olmuştum ve sevdiğim kişi tarafından kullanılınca sadece erkeklerle flörtöz takılmış, kimseyle sevgili olmamıştım.
Farklı ama aşk değil. Belki sadece ilgi duyuyordum belkide sadece onun ilgisini istiyordum. Ama bana iyi geliyordu, küçük bir evcilik oyunu bile beni mutlu ediyordu.
Peki ya ben? Ben ona iyi geliyor muydum? Yoksa sadece geçiştirmek istediği birimiydim. Kalbim beni devasa bir şüphe içine almış durumdaydı.
Fatih komutan vefat edeli henüz 1 gün olmuştu. Ağlamalar henüz dinmiş değildi, Melike hala hastanedeydi üstelik bugün bebeği görmeye gidecektik. Ben ve Yavuz. Gece boyu askeriyede ne yaptı bilmiyorum ama ben cenaze töreninden sonra yanına gitmeme rağmen hiç dışarıya çıkmamıştı.
Her ne kadar okula gelmek istemesemde izin alamazdım. Bu yüzden şuan okulda son dersime girecektim. "İyisin değil mi Nare?" Ahsen omzuma dokununca hafifçe ona doğru döndüm. Böylesi bir olaya tanık olmak, Melike'nin haykırışlarını duymak zordu, fazlasıyla.
Allah'tan o sırada Ahsen ve Efnan bahçeye çıkmışlardı. İkisininde bu haykırışları duymaması en iyisi olmuştu. "İyi gibiyim." dedim. Ahsen yanıma oturup saçlarını kulağının arkasına verince tüm dikkatimi ona verdim. Birşey söyleyecek gibiydi.
"Dün, yaşadıklarımız fazlasıyla zordu, herkes için. Aklındakileri görüyor gibiyim Nare. Yavuz da asker diye korktuğun gözlerinden belli oluyordu." beni bu kadar iyi görmemeliydi. Gözlerimi kaçırdığımda elimi tutup konuştu. "Sevgi en büyük şeydir Nare, şu hayatta ki en büyük şey sevgidir. Eğer sonunda ayrılık varsa her halükarda ayrılırsınız zaten. Mesele bunu bile bile yürekten sevmek. Hem," dedi biraz daha yaklaşarak.
"Allah korusun ama nereden belli ondan önce senin ölmeyeceğin. Bunun garantisini kimse veremez o yüzden boşuna kuruntu yapma kafanda. Yanında ol, destek ol, sırtını sıvazla, elini tut ve ben buradayım de. Sev Nare o zaten sana gelir."
Gelirdi değil mi? Ben sevsem o bana gelirdi? Peki ben cidden onun her göreve gittiği zaman yüreğim ağzımda yaşayabilir miydim? "Severiz Nare, seversek yaşarız." dedi kalbim. İlk defa sustu zihnim, çekildi köşeye kalbini dinle der gibi. Dinledim bende, kalbimi dinledim.
