Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Daniel gitti, demişti annesi. Onu aldılar.
Axel'ın eline silahı tutuştururken hafifçe sıkmıştı. Sıra bende mi, demişti gülümseyerek annesine. Annesi başını sallamıştı, gözünden bir damla aktığında Axel mutluluktan ağladığını düşünmüştü çünkü ona öyle demişti öncesinde. Ve daha öncesinde... Her oyun oynadıklarında...
Onu aldılar, demişti tekrar annesi. Ama seni alamayacaklar.
Axel elindeki oyuncağa bakmıştı, oyuncak silaha. Öyle sanıyordu o zamanlar ama çok ağırdı. Su tabancasında olduğu gibi tetiğine basamıyordu, hiç basamamıştı. Annesi onun yüzünün asıldığını görünce elini kavramıştı. Silahı kaldırıp başına dayamıştı. Axel ona gülümsemişti.
Ve tak...
O boş silahın sesi yıllar boyunca gölgeler her sustuğunda zihnine süzülmüştü. Arven bir keresinde ona gölgeleri neden susturmadığını sormuştu, işte cevabı buydu.
Tak! Tak! Tak!
Daniel gitti, onu aldılar!
"Yoksa beni tanımadın mı kardeşim?"
"Daniel," diye mırıldandı.
Daniel'ın gülümseyişi büyüdü. "Bingo!" Kollarını iki yana açtı. "Hani kucaklaşma?"
Axel Lilian annesinin kılığında geldiğinde nasıl kilitleniyorsa öyle kilitlenmiş gibiydi. Onu Arven'in sesi kendine getirdi. "Safir?"
Ceketini sıkıca kavramıştı, tedirgin olduğu her halinden belliydi. Kolunu onun beline savarken Eve'e baktı. Kızın gözleri kısılmıştı ve Daniel'a bakıyordu ama Axel'ın bakışlarını hissetmiş gibi ona döndü. Sadece bir kez diye düşündü Axel. Bir kez beni anla Eve.
