Multimedya: Neoni & Layto - Ghost Town (Tanıtımı izleyenler anladı onu 😈)
Keyifli Okumalar...
Süprayzzzzz!
Süprayz bölümümüze hepiniz hoşgeldiniz!
2000'den aşağı yorum görürsem yakarım çıkarınızı. Upuzun bir bölüm oldu. Yıldızlamadan geçenlerin evini de basıyorum ayrıca 🤭😈
✴ O esin perisiydi, Arya ise onun kanatlarının güzel sesi... İkisi birlikte hoş bir armoni oluştururlardı. Ta ki bir gecede o büyülü kanatların müziği sessizliğe gömülene kadar... ✴
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
13.07.2019
Portland/Oregon
Arven küvete dolan suyu izlerken başını kaldırdı ve aynada kendi yansımasıyla yüzleşti. Koyu kahve saçları çıplak ve soluk teninde göğüslerini kapatacak kadar uzamıştı ve sanırım son zamanlarda biraz yıpranmışlardı. Annesinin eline bir makas tutuşturması kaçınılmazdı artık.
Güzel keserdi saçlarını annesi, küçükken de Arya ile onun saçlarını hep o keserdi. Banyonun beyaz zemininde sarı ve kahve saç tutamları hep birbirine karışırdı ve bu onun garip bir şekilde hoşuna giderdi.
Uzun zamandır sadece kahve saç tutamları süslüyordu zemini.
Ayaklarına değen suyla kendine geldi ve eğilip musluğu kapattı. Bedenini küvetin içine bırakırken başını geriye yasladı ve gevşedi. Ardından yavaşça gözlerini kapattı. Güzel şeyler düşünmeye çalıştı. Bu her zaman zor olurdu ama o, en nihayetinde başarırdı.
Ama bugün başaramadı, bugün onun doğum günüydü.
Bugün Arya'nın öldüğü gündü.
Aradan geçen 18 yılda çok şey değişmişti. Arya'nın ölümünden birkaç ay sonra anne ve babası boşanmış, ardından ise o ve annesi Virginia'dan Portland'a taşınmışlardı. Onun alışmak zorunda kaldığı şeyler yeni bir şehirden çok daha fazlası olmuştu.
Babasından ayrılmaya alışması gerekmişti, yeni bir eve alışması gerekmişti, yeni bir düzene alışması gerekmişti. Hepsine de alışmıştı bir şekilde ama bir şeye hala alışamamıştı. Kardeşi olmadan yaşamak alışabileceği bir şey değildi.
Arya ile o bir bütündü. O esin perisiydi, Arya ise onun kanatlarının güzel sesi... İkisi birlikte hoş bir armoni oluştururlardı. Ta ki bir gecede o büyülü kanatların müziği sessizliğe gömülene kadar.
Artık Arven bir esin perisi değildi. O, kanatlarının sesi olmadan sadece bir hiçti.
O günden sonra da hiç uçamadı. Rüzgar esti, o ise sadece savruldu.
