02.09.2023
Yaşıyorum ama ben..
Öylesine.
Ölmesine.
Belki seni görmesine,
Yaşıyorum ama ben..
Öylesine.
Ölmesine.
Bir gün seni görmesine...
Öylesine yaşıyorum bir gün seni görmesine. Görmemeye dayanamıyorum artık. Günler ilerledikce ilerliyor. Ama bizim aramızdaki mesafede bir o kadar uzuyor gibi. Sesini, kokunu, bakışını, gülüşünü unutulyorum, hatırlayamıyorum...
Öylesine var olduğumuz bu dünyada acılar çok derin çok kanıyor. Elimizden hiç birşey gelmiyorken bide sana olan kalp yaram var. Kan kusması, ağlaması hiç bitmeyen bir kalp! Ben bu yaraların karşısında bir bir çocuktan farksız oluyorum. Yeri geliyor elinden oyuncağı alınmış bir çocuk gibi ağlıyorum. Yeri geliyor çocuklar gibi korkup saklanmak için bir yer arıyorum. Ben güven kaynağımı kaybettim.
Eskiden olsa feminist damarım tutar ben bana yeterim birine güvenmek nerden çıktı hele de bir erkeğe derdim ama şuan o erkek olmadan sanki nefes alamıyormuşum gibi hissediyorum. O kadar yılda. Beni koruyan yeri gelince sesim olan yeri gelince nefesim olan bir sen varmışsın. Ama baksana şuan ikisi de yarım kaldı...
Elli yedi gün saymak istemedikçe elimden birşey gelmiyor. Sayılara takılı kalıp duruyorum. Çünkü ben başka birşey yapamıyorum ama sen öylesine değil gerçekten gelebilirsin. Gel lütfen hiçbir şey yarım kalmasın.
