"Bu yasak ateşi sen yaktın, Defne," Kaya'nın parmaklarının tersi kolumu okşamaya devam ederken sıcak nefesini omzuma üflemişti. "Ve benden söndürmemi bekleme. Eğer ki bir gün söndüren kişi sen olursan da, inan bana, bu sefer yangını çıkartan kişi be...
Bu bölüm Defne'nin biraz daha kişisel hayatına baktık...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
—
"Kabanın burada, kuru temizlemeden yeni aldım."
"Buna gerek yoktu küçüğüm, sende kalabilirdi."
Anneme ait herhangi bir şeyi almaktansa kendimi bir binadan atmayı tercih ederdim. Gereksiz pahalı bir temizlemeciden aldığım kabanı muhtemelen çöpe atacağını bildiğim halde almayacaktım.
Annemin temizlik takıntısına karşı benim gururum.
Zaten hiçbir zaman kıyafetlerimizi paylaştığımız kadar sıkı fıkı bir anne-kız ilişkimiz olmamıştı. Sıkı fıkı ilişkiler bir yana dursun, bana sorarsanız, herhangi bir ilişkimiz yoktu. Ona benziyordum, bazı konularda aynı zevklerimiz vardı fakat bu kadardı.
Sanki o benim annem, ben de onun kızı değildim.
Bir kızı vardı fakat o ben değildim.
Tam bu nokta benim ailem hakkında konuşmayı bıraktığım noktaydı. Zamanında, yani daha kendi evime çıkmamışken bu durumu ne zaman artık yakın olmadığım arkadaşlarıma anlatsam bana, aynı şeyi üst üste defalarca söyleyip duruyorlardı. Abartıyorsun Defne. Kafanda kuruyorsun Defne. Şımarıklık yapıyorsun Defne.
Ne abartıyor, ne kafamda kuruyor, ne de şımarıklık yapıyordum.
Ailemden gerçekten kopuyordum ve kimse bunun farkında değildi. Ya da, aslında, farkındalardı. Sadece sebebini bilmiyorlardı. Belki de bunu da bilip umursamıyorlardı.
Kendi düşüncelerimde boğulmaktansa bütün bu düşüncelerin kaynağıyla vakit geçirmeyi tercih ederdim, bu yüzden dikkatimi tekrardan anneme verdim. "Bu haftanın davası ne?"
"Çok hoşuna gidecek bir davam var aslında... sonunun iyi biteceğine inandığım bir olay ama gizlilik kararı çıkarttım."
"Hadi canım, o kadar ciddi mi?"
Annem elindeki domatesleri kenara bırakırken dönüp bana gülümsedi ve asıl işine, yani emir vermeye geri döndü. Günün şansızı evin kişisel aşçısıydı. Adını hatırlamadığım orta yaşlı beyefendiye onlarca yeni talimat verirken yemek tariflerinden değil, yepyeni bir savunma sisteminden bahsediyor gibiydi.
