"Bu yasak ateşi sen yaktın, Defne," Kaya'nın parmaklarının tersi kolumu okşamaya devam ederken sıcak nefesini omzuma üflemişti. "Ve benden söndürmemi bekleme. Eğer ki bir gün söndüren kişi sen olursan da, inan bana, bu sefer yangını çıkartan kişi be...
kızlar tövbe haşa bunlar bu bölüm tartışmamış olabilir mi
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
—
Ben, odamın banyosunda terden mahvolan saçlarımı halletmeye çalışırken Kaya Mertoğlu, sanki çok normalmiş gibi odamda dolanıyordu.
Kuru şampuanın saçımdaki duruşu hoşuma gitmedi, elbisem iğrenç gelmeye başladı ve artık sanırım gerçekten duş almalıydım ama buna vaktim yoktu.
Ağlamak üzere değildim, gerçekten ağlıyordum bu sefer.
Sonuna kadar açtığım musluğun sesi kısık tutmaya çalıştığım iç çekişlerimi biraz da olsun bastırıyordu.
İyi hissetmiyordum ve bunun hem Kaya'yla alakası vardı, hem de yoktu. Aslına bakarsak her şeyden bir parça tam şu anda beni, banyomun bir köşesinde saklanmaya ve akan su başında ağlamaya zorluyordu.
Eren ve Doğa'nın evlilik haberini atlatamamıştım. İlişkilerinin benim ilişkimle başlamış olması ihtimalini atlatamamıştım. Bütün akşam boyunca aptal bir bekarlığa veda için ciddi ciddi süslenip püslendiğime de inanamıyordum.
Hayatım bundan ibaretti sanırım. Atlatamamak ve inanamamak.
İyi hissetmediğimi ise Kaya sayesinde fark etmiştim ama ona teşekkür edip etmeme konusunda emin değildim. Bana bir şeyler hissettiriyordu ve bu hoşuma gitmiyordu. Korkuyordum çünkü kendimi tanıyordum. Korkuyordum çünkü kendimi kaptıracaktım. Korkuyordum çünkü karşımdaki kişi beni bir parmak şıklatmasıyla mahvedebilirdi.
Korkuyordum çünkü bir yanım, Kaya benden ne isterse verebilirdi. Zaten hali hazırda bunu yapmamış mıydım?
En sonunda musluğu kapattım ve yenilgimi kabul ederek banyodan çıktım. Ne yalan söyleyeyim, yarım saat önceden ötürü Kaya'nın takımını yerde falan bulacağımı sanıyordum -biraz önceki mental çöküntüme rağmen böyle bir şeye asla hayır demezdim- ama beklediğim hayallerimin aksine o, dikkatli bir şekilde odamı inceliyordu. Sanırım turun son durağı, onlarca çerçevenin kapladığı ışıklı duvarımdı ki karşısında durmuş, merakla gözümün önüne astığım bütün mutlu anılarımı dikkatle inceliyordu.
